OPINIE
En verdomd, ik zat te janken toen Portugal Europees kampioen werd. Net als op 21 juni 1988 toen wij Duitsland versloegen in Hamburg. Goed, toentertijd kwam de ontlading door de sloten alcohol die avond, en natuurlijk vanwege de afrekening met de Tweede Wereldoorlog die als een klamme deken mijn jeugd op de Veluwe had verstikt (samen met de Heere Jezus en zijn ouwe heer, maar dat is even off topic).
De finale, Nederland tegen de Sovjet-Unie, is toen langs me heen gegaan, want dat was toch kat in het bakkie. Volgens mij was ik toen nog kommunisties en ik vond het Rode Gevaar best sympathiek. Van de rondvaart van het Nederlands elftal herinner ik me enkel nog dat ik helemaal wappie op een woonboot stond te pogoën, vermoedelijk in een oranje bilveter.
Maar nu, op zondagavond 10 juli 2016, schreide ik hete tranen vanwege Portugal, mijn patrie de coeur. Verder jankte eigenlijk niemand op het terras van mijn dorpskroeg De Kurkeik. Portugezen zijn nu eenmaal stoïcijns en dat bevalt me prima. Daar zat ik dan, met mijn Latijns-Amerikaanse ziel tussen de kouwe Algarviaanse kikkers. Portugal had nog nooit iets gewonnen en werd achtervolgd door het trauma van 2004, de EK-finale in het Luz-stadion in Lissabon die verloren ging tegen de luizenploeg Griekenland.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Ik zat tijdens de match te multitasken (neus peuteren, gat krabben, Twitteren, Facebooken, medronho laten aanslepen, zwaaien naar dorpsgek, sigaretten uitdelen, obligaat grapje maken over snor van de serveerster) en had geen enkel vertrouwen in de afloop van de kutwedstrijd. Ik meen dat ik nog even de heilige Fatima heb aangeroepen om bijstand en vervolgens hoorde hoe de knekels van mama rammelden in haar tombe. Dit moesten we winnen.
Als Payet Ronaldo niet de wedstrijd uit had geschopt, had Frankrijk zeker gewonnen. Nu kwamen er magische Lusitaanse krachten los. Wraak! En toen scoorden wij, het lelijke eendje en de underdog van dit toernooi. Ik moest iemand bellen, iemand die mijn gevoel kon delen. Komrij en August Willemsen zijn dood maar de grote Lusitanoloog Rene Zwaap leefde nog, mijn oude kunstbroeder en zuipmaatje! Ik belde hem rap op. De boeren en vissers verlieten reeds het terras, al dan niet opgejaagd door hun echtgenotes met zwaaiende deegrollers. Morgen moesten ze weer voor dag en dauw op.
Zwaap zat hoog in de bergen van Zwitserland:
“Don Arturo, dit is de ultieme overwinning à la Portugaise. Lijden tot de laatste minuut, alles op het nippertje, pure fado tussen de lijnen, inclusief het voortijdige sterven van Ronaldo. Eeuwige schande over Hugo Borst en zijn kornuiten van Studio Sport, die tijdens de wedstrijd van Portugal waarin Renato Sanches, de nieuwe Eusebio, zijn magische debuut maakte, pretendeerden in slaap gesukkeld te zijn. Nederland is voetbalblind geworden! Die collectieve haat versus Ronaldo is ook zo’n staaltje van calvinistisch onvermogen. Deze triomf is ook de victorie van de lusofonie, het mondiale verband van de Portugese taal. Pepe is eigenlijk Braziliaan, Eder komt uit Guine-Bissau, enz. Dat is andere koek dan Zwarte Piet!”
We barstten tegelijk in huilen uit. Zwaap en ik weten wat saudade is. Inmiddels veegde de beknevelde vrouw van de eigenaar de pindaschillen onder mijn tafeltje weg. Ik moest ook maar eens naar mijn hut toe, waar de hondjes trouw op hun baasje zaten te wachten. En toen schalde A Gaivota uit een stoffig luidsprekertje. ‘De Zeemeeuw’ van Amália Rodriques kan beschouwd worden als het officieuze volkslied van Portugal. De tekst van de Joodse Portugees Alain Oulman gaat door merg en been, iedere keer weer. Enfin, luister zelf maar even.
Artikel gaat verder na video.
Ik zag dat zelfs Rui, de norse en nurkse eigenaar, stond te snotteren, maar het kan ook zijn dat hij stiekem medronho stond te hijsen want zijn vrouw is nogal bossy.
Ik rekende af – 12 euro voor een bacchanaal inclusief de pinda’s – en waggelde doodgelukkig naar huis.
Je suis Portugal je serai Portugal, ook nadat ze zaterdag verloren tegen onze vrienden uit Marokko.
Buenos días amigas y amigos. Nu de publicatie van de Portugal Post steeds dichter bij het natuurlijke tijdstip voor zo’n belangwekkende uitgave valt, zo rond het verlate zondagochtendontbijt, durf ik deze begroeting wel weer aan. Buenos días zegt men tot aan de comida. De dorstigen onder ons trekken die -natte- lunch graag een beetje naar voren dus vanaf een uur of half twaalf is het voor ons al middag, zeg maar.
Zelf kan ik mij niets prettigers voorstellen dan bij het ontbijt reeds een heerlijke cortado die hier smaakt als nergens anders -onze geliefde Hoofdredacteur zal dit beamen- en de PP op de tablet. Wat kan het leven verrukkeluk zijn!
Pero bueno, december, het zal jullie niet ontgaan zijn. Omdat wij, jullie, ons, weet ik veel, massaal het voetbalachtige circus in woestijnstaat Qatar links laten liggen, waarom ook niet want andere jaren was er in december nóóit een WK-voetbal en was er wèl een WK-Beste Liedje Evâh dat ons, jullie, hunnie door de donkere dagen voor kerst sleepte.
Een lijstje. En nog héél veel meer lijstjes.
Het begint in Nederlandje natuurlijk op, nou ja óp, ver voor 5 december. Het állerbelangrijkste lijstje van het jaar, het Verlanglijstje. Tot je zesde that is. Voor de rest is er voor iedere interesse, iedere club en ieder medium een lijstje voorhanden waarbij je bij de meesten óók nog mag ‘meestemmen’. Audience participation, een marketingtruukje om betrokkenheid te veinzen. Een soort referendum onder auspiciën van Mark Rutte en Siegfried Kaag zeg maar. De uitkomst is, mits al te controleren, volslagen onbelangrijk, de eindredacteur bepaalt wat het meest mediageniek is en exposure oplevert. Prima, ga je gang.
Mijn persoonlijke lijstje dit jaar is kort. Twee hoogtepunten en de rest van het jaar mag door het putje de vergetelheid in zakken. Komt ‘ie:
Mijn aanstelling als correspondent Noord-oost Iberië bij de PP. Hoewel koorddansen met hoogtevrees en steile wand klimmen met hoogtevrees bezigheden zijn die tot meer ontspanning leiden en zeker minder kosten qua alcoholrekening, een guilty pleasure without the guilt. Zoals iemand al eens tegen mij riep, “Topsport! Maar dan mét een fatsoenlijke beloning.” Zo rond de kerst een spannend vooruitzicht nietwaar?
Artikel gaat verder na afbeelding.
Qua muziek waag ik me maar even niet aan een lijstje, Herman de Schermman zal dat ongetwijfeld fantastisch doen. Maar kerstfilms daarentegen mogen niet ontbreken.
Alle Bruce Willis Redt de Wereld-films
De ultieme fielkoedfillum Fear and loathing in the Algarve van meesterregisseur Joris van Os met medewerking van die jongens van de Stoute Jongens. Maakt alle andere kerstfilms volslagen overbodig. Sorry Hallmark.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Het wijnlijstje voor dit jaar laat ik graag aan vriend en collega Reggie Smith.
¡Hasta pronto!
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
