OPINIE
Zijn we net bekomen van de Marokkanenlikkerij van minister Rob Jetten en het policor gekwijl van het NOS Journaal bij de aanblik van een bioscoop vol lieve Nederlandertjes met Marokkaanse roots of daar is Femke Halsema.
“Voor mij de morele winnaar van het WK”, oordeelde de burgemeester van Amsterdam, zonder nadere toelichting, op haar Instagram-account over het Marokkaanse voetbalteam dat vierde werd. Alsof die tekst al niet gek genoeg was voegde ze er nog felicitaties aan toe voor “alle Amsterdammers die de afgelopen weken zo intens met de voetballers hebben meegeleefd”.
Dat zijn Amsterdammers die na iedere wedstrijd van het Marokkaanse elftal op en rond het Mercatorplein en in het stadsdeel Osdorp de boel kort en klein sloegen, auto’s in de fik staken, voorbijgangers intimideerden, stadsbewoners in een grote straal rondom de brandhaarden de stuipen op het lijf joegen en angstig maakten om de deur uit te gaan. Ik woon kilometers verwijderd van het Mercatorplein, maar kon vanuit mijn huis de enorme herrie, het vuurwerk en het urenlange geclaxonneer luid en duidelijk waarnemen.
Onder de door Halsema gefeliciteerde Amsterdammers bevonden zich ook degenen die, op steenworp afstand van het zwaar beladen Amsterdamse centrum, ‘alle joden zijn homo’s’ scandeerden. Kennelijk een onder Nederlanders van Marokkaanse komaf populaire yell. In Den Haag, waar ‘supporters’ van het Marokkaanse team eveneens ernstige ongeregeldheden veroorzaakten, was dezelfde kreet te horen. Inderdaad een felicitatie waard.
‘Grote dank’ uitte Halsema ook aan “de vaders, moeders, straatcoaches, ondernemers, wijkagenten, politie en andere betrokken organisaties die hun best hebben gedaan om er een feest van te maken”.
Een feest?
Het is het Marokkaanse elftal in Qatar niet aan te rekenen dat het schorem van Marokkaanse komaf in Amsterdam, Rotterdam en Utrecht alsmede in tal van andere Europese steden, voor een hoop ellende zorgde. In het Franse Montpellier viel daarbij zelfs een dode.
Maar wat bezielt de burgemeester van Amsterdam om, in het licht van de enorme rotzooi die het voetballen van dat team teweeg bracht, te oreren dat zij het beschouwt als ‘morele winnaar’? Welke zaak is daarmee gediend? Moest ze misschien, na haar recente onmin met Amsterdamse moskeebestuurders die ze een LHBTQ-steunverklaring door de strot wilde duwen, een wit voetje halen in allochtone kring?
In haar bespottelijke Instagram-post wordt met geen woord gerept over de ongeregeldheden, noodbevelen en inzet van de ME die nodig was om het tuig weer in het gareel te krijgen. Nee, Halsema buigt als een dhimmi om de vaders en moeders van het geteisem te ‘bedanken’. Grote dank krijgen ze zelfs, omdat ze “hun best hebben gedaan”.
Hun best gedaan? Grotelijks gefaald in de opvoeding van die rotzakken, waar Amsterdam niet alleen tijdens het voetballen van een Marokkaans elftal tijdens het WK, maar elke dag, geen dag uitgezonderd, ellende van ondervindt. Niet voor niets kent Amsterdam een ‘top 400’ lijst van criminele jongeren, grotendeels van Marokkaanse komaf, die extra in het vizier worden gehouden door politie en stadsbestuur. Onder voorganger Van der Laan was het overigens nog een ‘top 600’. Niet dat Halsema er 200 op het rechte spoor heeft weten te krijgen. Gewoon de criteria wat opschuiven maakt het probleem vanzelf kleiner. Op papier.
De hashtags #verbroedering en #saamhorigheid ontbraken uiteraard niet onder Halsema’s Instagrambericht. Die woorden liggen bestorven op elke linkse lip. #wegkijken en #inlikken waren toepasselijker geweest. Om over #hypocriet nog maar te zwijgen. Daarover binnenkort meer in Rechtse privileges voor een linkse burgemeester. Een onthullend boek over een bestuurder voor wie blijkbaar andere normen gelden dan voor degenen waarover zij haar gezag laat gelden.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
