OPINIE
Het wereldkampioenschap voetbal in Qatar is nog maar net voorbij, en we zijn het al bijna vergeten. Wat is blijven hangen is Argentinië als kampioen, Frankrijk als tweede, verdoken martelkamers overal in Qatar, duizenden te pletter gevallen arbeiders, de emirs die vrouwen niet de hand wilden schudden, en de afgrijselijke lelijke tattoos van Messi en andere soortgelijke klojo’s.
Voor de rest was het een onopvallend toernooi, en ik moet al heel diep gaan nadenken voor ik uit m’n geheugen dingen opdiep die een beetje zijn blijven hangen.
Zo was er de Senegalese middenvelder Adil-El Binal, die net voor de wedstrijd een whatsappbericht kreeg van z’n vrouw Analoeloe, waarin ze hem meldde dat ze zwanger was van de postbode. Binal trok zich daar weinig van aan, hij was toch al lang niet meer verliefd op Analoeloe, maar wel op z’n ploegmakker, de schaduwspits Ibrahim Salama. Hij kon deze coup de foudre echter niet in de praktijk omzetten omdat Salama een overtuigde moslim is, en zoals we weten mogen moslims niet met elkaars pikje spelen.
Dan was er ook de Canadese bankzitter Chuck Baldwin, die graag in het elftal had gestaan, en vroeg aan de Canadese coach Charles-Julien du Camanzou: ‘Coach, waarom zit ik op de bank en sta ik niet in het elftal?’
‘Omdat,’ zo antwoordde du Camanzou, ‘je niet kunt voetballen. En omdat je afstotelijk bent. En omdat je stinkt. En omdat je vrouw het doet met de postbode.’
En dan was er ook de Deense rechtervleugelverdediger Sören Hukgaard. Die was nog maar net profvoetballer, was tevoren postbode geweest, en had de vrouw van de linkervleugelverdediger Sven Hollmann bezwangerd, maar dat hield zowel hij als die vrouw stil. Sören liet zelfs niet de naam van die vrouw (Ludyia) op z’n anus tattooëren. In plaats daarvan liet hij de naam van z’n eigen vrouw (toevallig ook Ludyia) op z’n hol inkten. Je moet immers niet denken dat al die debiele voetballers alleen maar zichtbare tattoos hebben. Ze hebben er dus ook op hun rectum, op hun eikel, onder hun oksels, op hun huig, op de achterkant van hun tandvlees, en op hun voetzolen. Op de ene voetzool van de Fransman Filemon Baccaiou staat de Eifeltoren getattooëerd en op z’n andere de binnenkant van de Eifeltoren.
En dan was er ook de Ecuadoriaan Juan Ombro, die erg blij was dat hij voetballer was in plaats van minister van wateringswerken van Ecuador, want dat hadden z’n ouders hem graag zien worden. Z’n vader, zelf minister van hooggebergten, zei tegen Juan: ‘Waarom kun jij niet worden wat ik ben? Waarom heb jij zo weinig respect voor je vader?’
‘Omdat ik voetballer wil worden,’ zei Juan. Z’n vader was hierdoor zo verbouwereerd dat hij die nacht in de rivier sprong met z’n vrouw, de moeder van Juan, vastgebonden aan z’n rug. Beiden verdronken, en toch reisde Juean af met de andere Ecuadoriaanse voetballers naar Qatar. En zo zie je maar dat het gebrek aan respect van zonen voor hun ouders soms heel groot is.
En dan was er ook de Kroaat Istvan Compovic, die eigenlijk niet goed genoeg was om te worden geselecteerd, maar de coach, Georg Lonimatic, had medelijden met Istvan omdat die terminale longkanker had, en Georg redeneerde: ‘Nou, één WK’tje moeten we die arme Istvan toch gunnen.’ En aldus blijkt dat sommige coaches heel menselijk zijn.
Neem Louis van Gaal. Die is zo menselijk dat hij beseft dat ieder mens fouten maakt, en daarom stelde hij een ongelooflijk slecht Nederlands elftal samen, liet hij het ongelooflijk slecht spelen, en ging toch naar huis met een ongelooflijk goed gevoel, want Louis van Gaal is eigenlijk ongelooflijk krankzinnig.
Laten we hem, samen met het WK in Qatar, definitief vergeten.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
