OPINIE
Jazeker, het godverdomde 2023 komt eraan. Laten we er met z’n allen naar verlangen dat dit 2023 beter voor de dag zal komen dan het godverdomde 2022, dat tot nu toe een verschrikkelijk jaar was, ook voor de perenpluk, de stand van de planeet Uranus, en de muziek van Di-rect. Ik bedoel, hopelijk zal de muziek van Di-rect in 2023 niet klinken alsof alle leden van de groep zijn gewurgd met elkaars dikke darmen.
Hoe zal ik zelf 2023 aanpakken? Ik zou het bij God niet weten. Of toch. Ik weet immers dat ik m’n thans nog ongeboren zoon vol vreugde voor de eerste keer zal ontmoeten. Ik zal meteen na z’n geboorte tegen hem zeggen: ‘You looking at me? You lóóking at me?‘ Ik neem aan dat het een leuk ventje zal blijken, dat 2023 al meteen tot het leukste jaar van z’n leven tot dan toe vermag te rekenen.
Verder zal ik heel lief zijn voor m’n vriendin. Ik zal om de achtenveertig dagen verse bloemen voor haar kopen, haar voorlezen uit een oude roman van Maartje Wortel, en samen met haar ‘Koekoek Koekoek!’ roepen naar overvliegende vogels, of die koekoeken zijn of niet. Wat maakt het uit in deze tijden of vogels koekoeken zijn. Alles gaat toch naar de kloten, let op m’n woorden. Ik zal er in 2023 een boek over schrijven, getiteld De Avond Is Ongemak. Ik weet wel degelijk dat de Nederlandse auteur Lucas Rijneveld een paar jaar geleden al een boek met dezelfde titel heeft gepubliceerd, maar dat kan me geen fuck schelen. Hij mag me gerust voor de rechter slepen wegens plagiaat, en weet je wat ik in de rechtbank zal doen? Ik zal Lucas Rijneveld een schop tegen z’n vermaledijde kloten geven. Ik laat niet met me sollen.
Plus, in 2023 zal ik zesenzestig jaar worden, en dat is de perfecte leeftijd om je nog nergens wat van aan te trekken, behalve het welzijn van je zoon, de gezondheid van je vrouw, en de eetlust van je hond. Niet vergeten: als de eetlust van je hond gehalveerd is, of zelfs volledig verdwenen, dan wordt het tijd om met het beestje naar de dierenarts te gaan. De volgende dialoog zal zich afspelen: ‘Dokter, m’n hond wil niet meer eten.’
‘Wel, meneer Brusselmans, dan zal ik even naar hem kijken?’
‘Doe gerust, dokter, ik heb toch tijd genoeg.’
‘Maar ik niet, ik moet naar m’n tante Frieda om haar een gelukkig nieuwjaar te wensen.’
‘Dat je tante Frieda doodvalt, dokter, zorg er gewoon voor dat m’n hond weer eet.’
Daar zorgt de dierenarts inderdaad voor, en nog diezelfde avond eet m’n hond een hele biefstuk op, met sauce archiduc, de beste Franse saus die er op de markt te vinden is.
Naast het schrijven en het koesteren van m’n geliefden, zal ik ook aan goede werken doen. Van tien tot zeventien januari zal ik een yogacursus geven voor de blinden in Gent. Dat zal zo gaan: de blinden en ik zitten allemaal op een matje, en ik leg m’n ene been in m’n nek, en zeg: ‘Doe dit na.’ Maar de blinden kunnen niet zien wat ik heb gedaan en ze doen het dus niet na, de klootzakken. Bovendien zal ik door m’n ene been in m’n nek te leggen m’n ene lies scheuren, en de ambulance wordt gebeld, niet door een blinde maar door een poetsvrouw die daar toevallig het plafond staat te ontdoen van spinnenwebben. Tevens zal ik een hoorspel fluisteren voor de doven, en vijf kilo zemelen opsturen naar Oekraïne, voor de hongerlijders aldaar. Je zal zeggen: ‘Vijf kilo, dat is ook niet veel.’ Je hebt gelijk, en daarom maak ik er tien kilo van.
Overigens reken ik er samen met jullie op dat in het godverdomde 2023 de oorlog in Oekraïne voor eens en altijd voorbij zal zijn, en het niet meer nodig is om zemelen op de post te doen. Voor het zover is vertrouw ik erop dat m’n tienduizenden lezers in 2023, hoe godverdomd dit jaar verder mag zijn, de tijd van hun leven meemaken, mede dank zij de normale eetlust van hun hond.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
