OPINIE
Geen paniek, 2023 zal slechts een jaar lang duren. Mogelijk voelen we ons met z’n allen 365 dagen prima, goed in ons vel, de koning te rijk, op de top van de heuvel, beter dan ooit te voren, en het neusje van de zalm. Toch zou het kunnen dat je denkt: ‘Dat de zalm m’n kloten kust, en al de rest ook, ik heb geen zin in 2023, en 2022 was ook al een kutjaar, laat me met rust, ik ga me terugtrekken in een groot bos tussen Zaandam en Spijkenisse, en daar zal ik me voeden met de vruchten des velds, en kleine kruipdieren zullen m’n enige levende gezelschap zijn, en als een menselijk wezen me nadert, zal ik hem neerschieten met m’n katapult.’
Er zijn nu eenmaal individuen die nooit tevreden zijn, altijd te klagen hebben, nergens het positieve van in zien, zich paranoïde gedragen, en het verkiezen om achter een struik te schijten en hun kont af te vegen met afval en dorre bladeren. Terwijl het bestaan zo leuk kan zijn!
Oké, de Russen gooien roet in het eten, en de klimaatcrisis baart zorgen, en de kindertjes in Afrika lijden honger, en Marco Borsato mag niet meer zingen, maar ja, hoezeer wij hier in het westen ook aan eenieder onze hulp aanbieden, het haalt weinig uit, en het ergste van alles: ik nam me voor om op 2 januari 2023 te stoppen met roken, en stickers op m’n arm te kleven, en tabletten op te zuigen, en m’n wilskracht aan te spreken, en iedere keer als ik aan een sigaret dacht deze gedachte te pareren door aan iets heel anders te denken, bij voorbeeld die keer toen m’n grootvader een lama had gekocht, en hij kwam daar mee thuis, en m’n grootmoeder riep: “Maar Frans toch! Wat moeten wij met een damhert aanvangen?”, en m’n grootvader zei: “Dat is geen damhert, Maria, dat is een lama”, en m’n grootmoeder zei: “In dat geval is het oké voor mij, een lama komt altijd wel van pas.”
En toch verlang ik iedere seconde van de dag naar een sigaret. Zou het niettemin werkelijk kunnen dat 2023 het eerste jaar sinds 1967 is dat ik geheel rookvrij doorbreng? In 1968 stak ik namelijk voor het eerst een sigaret op, ik zal het nooit vergeten, het moest in het geheim gebeuren, en ik had ongemerkt een sigaret gejat uit het pakje van m’n vader, en ik had me teruggetrokken in de stal van de lama, en ik zei tegen het dier: “Alfons, geen geluid maken, heel stil zijn, of ik geef je een trap tegen je ballen”, en Alfons bleef stil, en maakte geen geluid, en ik ook niet, en ik rookte m’n eerste sigaret, en vond ze fantastisch, en de tabak en de nicotine waren m’n nieuwe afgoden, en dat zijn ze gebleven tot deze week, en ik stak m’n laatste sigaret op, en ik dacht: de wereld zal niet meer dezelfde zijn als voorheen.
Hoe dan ook, een nieuw jaar, een nieuw dagboek. Ja, ik ben begonnen met dagboeken schrijven. Op 3 januari schreef ik:
“Niet gerookt. Wel veel koffie gedronken. En met de hond gewandeld. Heel lief geweest voor m’n vriendin, die thans zeven en een halve maand zwanger is. Het boek Laat de deur openstaan van Jan Henk Klutskoop aan het lezen, en het bevalt niet. Veel te veel seks. Ik vind seks debiel. Altijd dat gesop. Vieze lichaamssappen, stuitende geuren, en nadien de lakens moeten verversen. Morgen ga ik naar de notaris om de koop van het nieuwe huis te bezegelen. En morgen ga ik evengoed verder werken aan m’n lange gedicht Alfons, over een lama die sinds 1982 niet meer onder ons is, nadat hij bezweek aan de kinkhoest. Dag lief dagboek, tot een volgende keer.”
Men merkt dat ik dit dagboek schrijf in een sobere stijl, zonder al te veel uitweidingen, en op een eerlijke, waarheidsgetrouwe manier. Dit wordt immers m’n nieuwe wijze van schrijven, wat wel eens tijd wordt, nu ik de vijfenzestig ben gepasseerd.
Kort samengevat: het is thans 2023 en ik heb godverdomme zin in een sigaret. Geef mij een sigaret! Gooi een sigaret naar m’n mond! Breng de sigaret in mij naar boven! Dank jullie wel.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
