OPINIE
Ik ben uiteraard bezig aan een nieuwe roman, getiteld Het Huwelijk Van Jan En Sofie, een niets ontziende fictieve studie over relaties, verliefdheid, liefde, ouderschap, gezinsleven en harmonie of disharmonie, maar ik werk niet continu aan dat boek, omdat ik wel wat anders aan m’n hoofd heb. Binnen de maand zal m’n eerste kind geboren worden, en om en rond de geboorte moet ik samen met m’n verloofde Lena ook nog ‘ns verhuizen, van het centrum naar de buitenkant van Gent.
In dat alles kruipen veel tijd en energie. Voor de zwangere vrouw en de op komst zijnde baby moet een hele boel aangeschaft worden, gaande van rompertjes tot hygiënische doekjes, van zwangerschapsolie tot een wieg, van vitamineëxtracten tot gebreide mutsjes. De verhuizing zorgt dan weer voor gedoe met notarissen, het leeghalen van het huis waarin je al drieëntwintig jaar woont, en het volstouwen van het nieuwe huis, dat voorlopig nog heel onwennig aanvoelt.
Hoe dan ook zijn m’n verloofde en ik ’s avonds doodmoe van al het gedoe, en na een kort restaurantbezoek, ploffen we neer op de bank, en het enige waarvoor we nog enige kracht kunnen opbrengen is het staren naar het tv-scherm.
Nu is het zo dat m’n verloofde van Nederlandse afkomst is, in die zin dat ze is opgegroeid in de Amsterdamse grachtengordel, en derhalve een eigen willetje heeft dat weinig tegenstand behoeft. Als ik zeg: ‘Zullen we naar de belangrijke voetbalwedstrijd Anwerp-Anderlecht kijken?’, dan zegt zij: ‘Ten eerste interesseert, zoals je weet, voetbal me geen reet, en ten tweede kijken we zeker niet naar een Belgische wedstrijd.’ Inderdaad, m’n verloofde kijkt liever naar de Nederlandse dan naar de Vlaamse zenders. Niet dat dit in wezen een ramp is: op de Vlaamse tv zijn eigenlijk alleen maar kutprogramma’s te zien, ofwel zes documentaires per week met Tom Waes. Dus ja, we kijken naar de Nederlandse zenders, en dan specifiek naar de drie NPO-kanalen, want de Nederlandse commerciële zenders kunnen we in Vlaanderen niet ontvangen.
M’n verloofde en ik kiezen er bewust voor om alleen naar Nederlandse kwaliteitsprogramma’s te kijken, en daarom schakelen we elke weekdag over naar de talkshow OP1, met z’n fantastische onderwerpen, z’n schitterende praatgasten, z’n prachtige decor, en z’n grapjes en grolletjes, die vaak afkomstig zijn van de unieke presentatoren, en dan vooral van Sven Kockelman, van Jort Kelder en meest van al van Welmoed Seitsma, die, misschien zonder dat ze het zelf beseft, veel komisch talent heeft.
Over humor gesproken. We kijken ook telkens weer naar De Avondshow Met Arjen Lubach, niet alleen omdat het de beste show is die Nederland ooit gekend heeft, maar ook omdat Arjen een van m’n goeie vrienden is, die vaak in het weekend afreist naar Gent, en dan spelen we samen een spelletje padel, dat ik telkens win omdat Arjen een hork is die van sport geen enkele kaas heeft gegeten.
Een ander programma dat we nooit missen is Ik Vertrek. Gisteren zagen we nog een magnifieke aflevering, waarin twee homo’s het kille kikkerlandje achter zich lieten om een b&b te beginnen in Zuidoost-Spanje. De ene was zo verwijfd dat je hem spontaan tante zou noemen, en z’n partner was een brave sul die compleet door de andere nicht onder de duim werd gehouden. Zulke afleveringen bewijzen maar weer eens dat Nederland bijzonder inclusief is, en dat ook in het televisiemilieu de homo’s, de zwarte mensen, de non-binairen, de feministen, en de woke-aanhangers de plak zwaaien. Ik bedoel, samen met m’n verloofde kijk ik heel graag naar de Nederlandse tv, en het is alleen jammer dat ik de wedstrijd Antwerp-Anderlecht gemist heb.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
