OPINIE
Vroeger waren de stewards in vliegtuigen zo goed als allemaal meisjes of vrouwen en werden ze stewardessen genoemd. Of airhostessen. Of lekkere wijven. Want inderdaad, de meeste vliegmaatschappijen kozen als stewardessen terecht voor mokkels die er goed uitzagen. Daar had men over nagedacht en besloten dat mooie mensen veel vertrouwen geven aan andere mensen. Dus als een stewardess een lelijke troela was geweest, die met haar vierkante kop en kolenschoppen van handen de reizigers bediende, dan dachten die reizigers algauw: het vliegtuig gaat neerstorten, ik voel het, we gaan de dieperik is, we zullen allen sterven op deze vlucht. Maar als de stewardess een prachtig diertje was, met een lijer om van de smullen, glanzende diepgroene ogen en een zoete stem, dan dachten de reizigers: we worden prima verzorgd, we zijn veilig, alles komt goed, niks zal mis gaan.
Maar ja, toen kwamen er andere tijden. Niet alleen verschenen er vele mannelijke stewardessen ten tonele, stewards genaamd en tevens speelde het uiterlijk ineens geen rol meer en zag je stewards en stewardessen met pukkels, kleine tieten, wratten naast hun neus, kale vlekken op hun schedel en een niet al te beste lijfgeur. Of de reizigers in zulke factota weinig of geen vertrouwen hadden, dat speelde geen rol meer; wat wel een rol speelde was dat er niet meer aan discriminatie werd gedaan en dat ook zwarte, gekleurde, homoseksuele, non-binaire, aan dwerggroei lijdende, stokoude, islamitische en moddervette stewards en stewardessen een job kregen in het vliegverkeer.
Ik reis niet veel, maar vorige week moest ik naar Berlijn, om daar reclame te gaan maken voor de Duitse vertaling van m’n succesroman Theet 77 en ik werd in de Boeing bediend door een donkere, ongeveer vijfenveertigjarige stewardess met een hoofddoek, snot uit haar neus druppelend, ongeveer honderdtwintig kilo dik en ruikend naar de nageboorte van een konijn. Haar jasje spande enorm en haar rok reikte tot net onder haar knieën, waardoor zichtbaar was dat haar onderbenen heel harig waren. Dat stond me niks aan, maar ja, protesteren kon niet, of ik zou beschuldigd worden van anti-wokegedrag.
Over een rok gesproken. Verschillende vliegmaatschappijen hebben hun uniformen aangepast aan de huidige tijden. KLM is van plan om hun voorbeeld te volgen. Het gaat hierom: iedere steward, stewardess en ook iedere piloot, mag zelf beslissen welk soort uniform hij of zij of hun wil dragen. Met andere woorden: een stewardess mag een broek dragen in plaats van een rok, een steward mag een rok dragen in plaats van een broek en de piloot mag achter de stuurknuppel zitten, gekleed in een clownspak, een roze tutu, of een uniform van een Untersturmbahnführer uit 1943. Vooral een steward in een rok komt wat onwennig over. Je hebt als reiziger toch algauw de neiging om te denken: misschien draagt hij niet eens een onderbroek onder die rok, de viezerik.
Het is natuurlijk zo dat vijfentachtig procent van de stewards gay zijn, en die mensen voelen vaak de neiging om zich vrouwelijk uit te dossen, inclusief een rok, naaldhakken, en mascara. En lesbische stewardessen willen een broek dragen, soldatenkistjes, en een tattoo van een druppelende vagina op hun onderarm, met daaronder de tekst: ‘I love Suzy’.
Je kunt je bij nader inzien afvragen: ‘Waar zit het probleem? Iedereen mag zich toch uiten naar eigen voorkeur? Er is toch niks mis met een vent in een minijurk, die je op het vliegtuig een drankje geeft, en op voorwaarde dat je een man bent tegen je fluistert: ik word bloedgeil van jou?’ Toch denk ik dat er, ook mede door andere oorzaken dan een rok, steeds minder mensen het vliegtuig zullen gebruiken.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
