OPINIE
Het is een bekend gegeven dat kinderen van twaalf dagen oud, zoals m’n zoon Roman, nog niet helemaal voltooid zijn. De fontanel moet nog dichtgroeien, de hersens moeten zich volop ontwikkelen (vooral als de baby slaapt), de ogen moeten nog meer gaan zien dan alleen contouren, de bewegingen van armen en benen moeten nog in een bepaald systeem gegoten worden, het voedsel moet nog evolueren van alleen moedermelk naar aardappelen, een runderlapje en spruiten, het aantal uren liggen niksen in de wieg moet nog gediminueerd worden, en het onderscheiden van diverse geluiden moet nog dagelijkse kost worden.
Of Roman onze hond Aquí hoort blaffen, of hij hoort op de tv Welmoed Seitsma tateren in OP1, of hij hoort buiten een pistoolschot (we wonen in een gevaarlijke buurt maar gaan binnenkort verhuizen), of hij hoort het koffieapparaat pruttelen, of hij hoort een wesp zoemen, of hij hoort buurman Arnold tegen z’n vrouw Samantha schreeuwen: “Vuile hoer! Vieze teef! Lelijke slet!” (nog een reden om te verhuizen), het is voor Roman allemaal één gedoe van lawaai waar hij helemaal geen te definiëren boodschap aan heeft.
Volgens de kinderspecialisten heeft zo’n baby voorlopig niet eens iets aan het geluid van de stem van z’n moeder. Vreemd genoeg wel aan het geluid van de stem van z’n vader, die dieper is, en de diepte ervan geeft de baby een prettig gevoel. En inderdaad, als Roman zich om de een of andere reden niet lekker voelt, en begint te krijsen, dan probeert m’n vriendin Lena tevergeefs om hem te troosten en het krijsen te doen ophouden. Maar als ik tegen Roman praat, is de kans groot dat het krijsen wordt stopgezet.
Ik zit daarom geregeld met het kind in m’n armen tegen hem te praten, ook als hij niet krijst en tevreden aan te dutten is. Wat de vader tegen het kind zegt, maakt niet uit, het enige wat telt is dat het kind de stem van de vader laat doordringen.
Daarstraks nog zat ik met Roman in m’n armen, en ik zei: “Weken aan één stuk stond de wereld stil vanwege de aardbevingen in Turkije en Syrië, maar nu reeds zit die ellende niet eens meer in de eerste drie hoofdpunten van het nieuws, terwijl er nog steeds mensen creperen, lijden, en doodgaan in verschrikkelijke omstandigheden. Men is die ellende zat, men heeft een paar centen gedoneerd en denkt dat men daarmee voldoende heeft gedaan, men leunt achterover en denkt: raar dat we tegenwoordig nog zo weinig over Turkije en Syrië horen.
“Men hoort meer over andere dingen. Over André Hazes Jr., die weer een depressie heeft, of net uit een depressie is ontsnapt, en nieuwe vreugde vindt bij een 48-jarige del, die in een kapsalon in Spijkenisse werkt. Men hoort ook over de Provinciale Statenverkiezing, die er onder andere voor zorgt dat er in Groningen wel of geen gas wordt gewonnen, dat er in Flevoland nieuwe fietspaden komen, en dat er in Drenthe maar zes koeien per boerderij gehouden mogen worden. Men hoort ook over de komende Boekenweek, die in de aandacht wordt gehouden door het Boekenweekgeschenk, deze keer geschreven door de Vlaamse troela Lize Spit, die helemaal niet kan schrijven. Men hoort ook over Matthijs van Nieuwkerk, die terugkeert met een tv-programma over cancelen, in negentien afleveringen, en met als tafelheer Ali B., Marco Borsato, of de ex-man van Linda de Mol van wie de naam niet kan worden onthouden.”
Dus vertel ik met diepe stem aan Roman over André Hazes Jr., over Groningen, over de Boekenweek, over Matthijs van Nieuwkerk, en al snapt Roman geen bal van wat ik hem vertel, toch lijkt hij het leuk te vinden dat hij m’n stem hoort. Ik kijk er inmiddels enorm naar uit om zíjn stem te horen.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
