OPINIE
Wij, Vlamingen, zijn geen trots volk. Integendeel, we vinden onszelf een kutvolk. Je zou dit terecht kunnen noemen. Vlamingen zijn intrinsiek lelijk, niet erg slim, enorm verlegen, totaal niet ambitieus, redelijk lui, heel vaak zowel lichamelijk als psychisch ziek, gulzig en snel verslaafd, en we voelen ons ongemakkelijk in iedere belangrijke situatie.
Bijvoorbeeld: een Vlaming is bokser en moet het opnemen tegen een Nederlandse bokser. Die komt de ring in met een airtje van ik sla die tyfysvlaming wel even tot gort, terwijl de Vlaamse bokser erbijstaat met in z’n hoofd de gedachte: zo meteen word ik tot moes gemept door die Hollander. De Vlaamse bokser, doorgaans een witte gozer, is alleen al door de diepdonkere kleur van de uit Suriname afkomstige Nederlander, op een negatieve wijze geïmponeerd.
De oorzaak van de minderwaardigheidscomplexen van de Vlamingen ligt in hun historiek: de ene na de andere keer werden ze overspoeld en onderdrukt door uitheemse volkeren: Vikingen, Spanjaarden, Fransen, Duitsers, Nederlanders, noem maar op. Ze moesten zich tegenover die overweldenaars braaf, volgzaam, en onderdanig opstellen, of ze werden gevierendeeld, naarde galg gestuurd, levend verband, of tussen de ogen gefusilleerd. Geen wonder dat wij, Vlamingen, nooit een reden hebben gevonden om ons enigszins trots te gedragen.
Maar dezer dagen moet die trots toch node de kop opsteken. Er zijn immers een paar Vlamingen opgedoken die niet alleen hun landgenoten en zichzelf verbazen, maar godbetert de hele wereld.
Ten eerste is er Luca Brecel, de eerste speler die niet uit Groot-Brittanië komt en toch de halve finale en vervolgens de finale van het WK Snooker heeft bereikt. Het is een ietwat autistische jongen uit het Limburgse Maasmechelen, die vol mislukte tattoo’s staat, die op 28-jarige leeftijd al geheel kaal is en er ook voor de rest uitziet alsof hij 58 is, en die uit z’n ogenkijkt als een struisvogel met constipatie. Toch verbaast hij de hele snookergemeenschap door z’n uitzonderlijk talent, z’n rust en z’n beheersing, z’n gebrek aan nervositeit, z’n grootse techniek, en z’n manier om het potten van ballen zo simpel te laten lijken als het bakken van een eitje. Brecel is een fenomeen.
Ten tweede is er een ander fenomeen, Kevin De Bruyne, de voetballer. In de wedstrijd van niet lang geleden, moest z’n club Manchester City, tweede in de rangschikking, het opnemen tegen de leider, Arsenal. De Bruyne speelde het hele veld aan flarden, inclusief de medespelers en de tegenstanders, strooide assists als confetti rond, scoorde zelf twee doelpunten, en werd door de pers de Absolute Keizer genoemd.
Ten derden is er Delphine Lecompte, de schrijver. Zij is klein, mager, teruggetrokken, arm, gecomplexeerd, misbruikt in haar jeugd, inwoner van psychiatrische instituten geweest, bijna ten onder gegaan aan een alcoholverslaving, gedreven, sociaal geëngageerd, en bij tijden heel boos en woest en wild en agressief, en zij schrijft fantastische boeken, bij voorbeeld haar recente verhalenbundel Wie Heeft Delphine Lecompte Vermoord? Net als Luca Brecel en Kevin De Bruyne moet zij de Vlamingen van trots doen opzwellen.
En als de Vlamingen dat dank zij hen alsnog niet doen, kunnen ze het toch doen dank zij mij, want ik ben al decennia lang de tegenhanger van de doorsnee Vlaming, en als ik morgen in de ring moet tegen pakweg een Nederlander, dan beuk ik die eikel met één klap naar de vergetelheid. En voor ik het vergeet: Vlamingen zijn ook heel bescheiden.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
