Door Hans van Willigenburg - Wetenschapsredacteur van De Volkskrant, Maarten Keulemans, Journalist van het Jaar 2021, stelt dat de onderscheiding van twee jaar terug zijn werk vooral moeilijker heeft gemaakt.

"Met zo’n prijs op zak gaan mensen me nóg meer zien als een instituut. En worden mijn artikelen nog fanatieker onder een vergrootglas gelegd."

'Hugo de Jonge heeft veel schade aangericht. En is een geschenk gebleken voor wappies en het ontstaan van vaccinscepsis'

Omdat Keulemans juist geroemd is vanwege zijn benaderbaarheid en hij, naar eigen zeggen, vaak "lekker uit de losse pols twittert" is er een onafwendbaar spanningsveld ontstaan tussen het door de prijs versterkte beeld een instituut te zijn en de opgeruimde, spontane journalist in spijkerkleding die Keulemans, althans tijdens ons gesprek, ogenschijnlijk is.

'Jaap van Dissel had volkomen gelijk met zijn constatering dat, bijvoorbeeld, mondkapjes weinig zouden uitmaken'

De hand gaat meteen in eigen boezem. Laatst heeft Keulemans zich door de hoofdredactie van De Volkskrant laten strikken voor een abri-campagne ("Ik hield een Iphone omhoog en riep mensen op een abo op de Volkskrant te nemen") en daar heeft hij misschien iets te snel 'ja' op gezegd, vindt hij achteraf. Immers, zo heeft hij eigenhandig een extra duwtje gegeven aan dat beeld een instituut te zijn.

Ook op de Volkskrant-redactie leidt zijn prominentere status tot discussies.

"Collega’s adviseren me om voorzichtiger te zijn op Twitter, met zinsneden als 'je bent wél Maarten Keulemans!'. Op dat moment denk ik steeds 'maar who the fuck is Maarten Keulemans?'."

'Veel van de weerzin tegen de overheid is door Hugo de Jonge persoonlijk gecreëerd'

Hij is tegelijkertijd ook mild voor zichzelf. Waarom nee zeggen tegen de toch vrij unieke belevenis je eigen gezicht door het hele land op bushokjes tegen te komen ("dat leek me een leuke ervaring")? Keulemans lijkt hoe dan ook niet te voldoen aan het klassieke beeld van de progressieve journalist die vanuit een moreel kader de wereld beschrijft. Dat kan hij zich als wetenschapsjournalist ook niet permitteren:

"In deze tak van journalistiek zit iets heel tegenstrijdigs. De vraag 'klopt dit wel?' loopt namelijk voortdurend met je mee. En zorgt ervoor dat je continu op zoek bent naar een addertje onder het gras. Met als gevolg dat de prachtigste verhalen om zeep helpen een van je kerntaken is. Waar andere journalisten zouden zeggen: