OPINIE
M’n favoriete land is België. Dat komt niet alleen omdat ik zelf al m’n gehele leven Belg ben, maar ook simpelweg omdat België fantastisch is, veel fantastischer dan ontelbare andere landen. België heeft ongeveer alles te bieden. Het is klein, er woont weinig volk, de koning en de koningin bemoeien zich nergens mee, de huizen zijn goedkoop, het grenst aan de Noordzee zodat je aan de Belgische kust lekker kunt gaan baden, de politieke partijen kunnen het allemaal goed met elkaar vinden, de premier is gelukkig een liberaal van centrum rechts, er zijn ettelijke wereldberoemde sportlui, muzikanten, schrijvers en dragqueens, woke is er alom verspreid, het feminisme is er van een vrouwelijke charme, en racisme bestaat er praktisch niet. Tenzij natuurlijk een Marokkaan een oud vrouwtje op straat lastig valt. Dan komt de politie (doorgaans een bende toffe jongens) naar de plaats delict en mept de Marokkaan in elkaar. Tja, die kerel had het zelf gezocht. Dat hij het lastig vallen van oude vrouwtjes overlaat aan de autochtonen, dan zal hij, immers voor altijd allochtoon zijnde, veel minder last hebben met onze agenten.
Men zal zich afvragen: “Meneer Brusselmans, U had het daarnet onder meer over wereldberoemde Belgische schrijvers. Wie zijn dat dan?” Nou, er is er eigenlijk maar één, en hoe bescheiden ik voor de rest mag zijn, die ene ben ik. M’n boeken worden vertaald in drieëntwintig verschillende talen, en sommige ervan hebben in de Boeken Top Tien van Moldavië gestaan, of in de Boeken Top Twintig van Finland, of in de Boeken Top Vijftig van Canada, en m’n roman Theet 77 heeft zelfs in de Boeken Top Zeven van Ghana gestaan, want daar liggen meestal maar zeven boeken in de boekwinkels.
Hoe dan ook, geen enkel land kan tippen aan België, en ik ben dan ook zinnens om hier gedurende de rest van m’n bestaan te blijven wonen, samen met m’n vriendin Lena, ons zoontje Roman, en onze hond Aquí. Maar veronderstel dat het niet anders kan dan dat ik moet verhuizen, bij voorbeeld als geheel België door de klimaatopwarming onder water komt te staan, in welk land zou ik me dan gaan settelen? Dat is geen moeilijke vraag, en ik zou vanzelfsprekend naar het tweede beste land ter wereld verkassen.
Dat is Nederland.
Ik ben zeker al vijfenveertig jaar dol op Nederland. Toen ik er de eerste keer kwam, samen met m’n oom Oscar, die als pooier prostituées kwam ronselen voor z’n bordelen over de grens, dacht ik niet alleen: “Wat is dit Spijkenisse een mooi stadje”, maar tevens dacht ik: “Nederlanders zijn vriendelijk, joviaal, goedlachs, spraakzaam, en de vrouwen onder hen zijn vaak erg sexy, zeker in een minirok en zonder beha.· Er liep op het eerste gezicht ook wel een aantal kutwijven rond in Nederland, maar die droegen bijna met z’n allen een lange jurk en een gevoerde bustenhouder.
Sinds die eerste keer in Spijkenisse ben ik minstens vierhonderd keer in Nederland geweest, vooral in Amsterdam, na Gent, Antwerpen en Brussel m’n lievelingsstad aller tijden. Het hoeft geen wonder te heten dat ik alras supporter werd van het fabuleuze Ajax. Ieder seizoen weer hoop ik dat m’n kluppie kampioen wordt, en dat is zeer vaak het geval geweest, maar dit jaar is het helaas Feyenoord dat kampioen is geworden.
Ik ben daar zo triest door, dat ik me daarnet nog voornam om nooit meer naar Rotterdam af te reizen. Desondanks is het ook een aangename stad, waarin je vele vrouwen in minirokken en zonder beha ziet rondlopen. M’n overleden oom Oscar had het moeten meemaken.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
