Paul Vieth, TPO, 4 november 2024 – Bovendien wilde ik naar ons tweede huis in Hongarije, een reis die zonder vaccinatie onmogelijk was. Het leek een eenvoudige keuze: ik moest wel. Ook voor mijn werk dacht ik: baat het niet, dan schaadt het ook niet.
Mijn vrouw besloot echter om zich niet te laten vaccineren en bleef in Hongarije. ‘Dan maar niet reizen,’ zei ze. Haar vertrouwen in deze mRNA-vaccins was laag, vooral omdat ze zo snel waren ontwikkeld. Ze was wantrouwend over hoe gerenommeerde artsen en wetenschappers, die kritische vragen stelden over de nieuwe vaccins, uit de publieke discussie werden geweerd en zelfs van sociale media werden verbannen.
Dit voedde haar argwaan ten opzichte van het vaccinatiebeleid, en ze koos ervoor te vertrouwen op haar eigen lichaam. In eerste instantie vond ik haar keuze riskant, maar inmiddels zie ik dat anders.
Naarmate de tijd verstreek, groeide ook mijn argwaan. Ab Osterhaus, die als dé deskundige werd gepresenteerd, veroorzaakte dit. Ik herinner me beelden van de Mexicaanse griep, waarin hij juichend met zijn team een fles champagne opende toen bekend werd dat de eerste patiënt in Nederland was getraceerd. Het leek meer om de verkoop van hun miljoenenvoorraad medicijnen aan de overheid te gaan dan om de volksgezondheid. Niemand leek zich hieraan te storen, maar ik zag hiermee de eerste rode vlag!
Dit werd versterkt toen steeds meer verhalen over ernstige bijwerkingen van de vaccins naar buiten kwamen. Hoewel de risico’s klein werden genoemd, baarde het me zorgen. Het nieuws over jonge mannen die kort na vaccinatie overleden aan hartfalen, deed me twijfelen aan mijn eigen keuze.
Wat me ook tegenstond, was de groeiende rol van de ‘deugneuzen’ in de samenleving. Deze mensen leken te genieten van de morele superioriteit die de situatie hen gaf. Velen van hen hadden nooit eerder een uitgesproken mening over maatschappelijke kwesties, maar stonden nu vooraan om anderen te vertellen hoe zij zich moesten gedragen. Dit creëerde een sfeer van uitsluiting en verdeeldheid, waarin niet-gevaccineerden als paria’s werden behandeld.
De polarisatie had effect want, ondanks mijn vaccinaties, kreeg ik een flinke aversie tegen deze zelfverklaarde ‘waarheidsbezitters’. De overheid droeg hier actief aan bij, met politici zoals Rutte en De Jonge die de polarisatie in gang hadden gezet door de ene groep als “verantwoordelijk” en de andere als “gevaarlijk” neer te zetten.
De druk vanuit de overheid versterkte mijn twijfels. In plaats van een open debat en ruimte voor persoonlijke afwegingen, voerde de overheid een eenzijdig beleid dat nauwelijks ruimte liet voor keuzevrijheid. Mondkapjes werden verplicht, ondanks dat ze vooraf al wisten dat ze geen effect hadden op de verspreiding van het virus. Dit soort maatregelen leken eerder bedoeld om de bevolking te disciplineren dan om het virus te bestrijden.
Ook de communicatie over de vaccins was misleidend. Denk aan de slogan “dansen met Janssen,” waarmee jongeren werd beloofd dat ze na één prik hun normale leven konden hervatten. Er werd echter niet bij verteld dat de bescherming van het vaccin snel afnam, maar de jeugd was om. Dit soort manipulatieve communicatie ondermijnde het vertrouwen in de overheid en voedde het wantrouwen onder de bevolking.
Tekst gaat verder onder de video.
Ook op persoonlijk vlak had het vaccinatiebeleid gevolgen. Door nieuwe inzichten nam ik, na mijn tweede prik, geen derde en geen boosters. Mijn hoogbejaarde, gevaccineerde ouders kregen beide toch corona en herstelden volledig. Op dat moment was al bekend dat een natuurlijke infectie vaak meer weerstand opleverde dan het vaccin. Toen hen kort daarna opnieuw een booster werd aangeboden, heb ik hen afgeraden deze te nemen.
Mijn vader haalde de prik echter toch, vertrouwend op de adviezen van de overheid. Twee weken later overleed hij aan hartfalen. Hoewel er geen direct verband bewezen kan worden, blijft het voor mij een wrang gevoel dat zijn dood zo snel volgde op de vaccinatie.
Ik heb spijt van mijn vaccinatie, en met mij velen. Uit recent onderzoek blijkt dat in Nederland bijna twee miljoen mensen prikspijt hebben. Zij lieten zich vaccineren onder druk van de overheid, media en sociale verwachtingen, en twijfelen nu of ze de juiste keuze hebben gemaakt. Tegelijkertijd ken ik niemand die spijt heeft dat ze zich niet hebben laten vaccineren.
Wat begon als een oproep tot solidariteit, is veranderd in een systeem van uitsluiting en veroordeling. De ‘deugneuzen’ hebben de sociale polarisatie alleen maar verergerd door elke twijfel aan het beleid af te schilderen als immoreel of gevaarlijk.
Het is pijnlijk om te zien hoe de overheid en bepaalde groepen in de samenleving anderen onder druk gezet hebben om keuzes te maken zonder volledige informatie, en hoe dit leidde tot angst, wantrouwen en spijt.
Uit officiële cijfers van het RIVM en het CBS blijkt nu dat er een correlatie bestaat tussen vaccinatie en de toenemende sterfte. Alle prikrondes leidden tot een toename van sterfgevallen, en sinds de hernieuwde vaccinatiecampagne in september zien we opnieuw een explosieve stijging in de sterfte in Nederland. De forse oversterfte in de jaren 2022, 2023, en 2024 is zelfs hoger dan tijdens de piek van de pandemiejaren 2020 en 2021.Opvallend genoeg overlijden er momenteel nauwelijks mensen aan corona.
De mRNA-vaccins zouden gegarandeerd veilig zijn, maar de onderzoeken die zich opstapelen trekken dit in twijfel. Uit interne stukken van het ministerie blijkt dat bijwerkingencentrum Lareb al in april 2021 bij het ministerie aan de bel trok over het enorme aantal ernstige en zeer ernstige bijwerkingen en drongen aan op nader onderzoek. Toch besloot het ministerie deze informatie niet te delen en de prikcampagne voort te zetten, terwijl er publiekelijk werd verkondigd dat de vaccins volledig veilig waren.
Kunnen we als samenleving niet beter even een pas op de plaats maken en wachten met nieuwe prikrondes totdat deze bevindingen grondig onderzocht zijn? Waarom werd het dringende advies van Lareb genegeerd? Wordt de burger hier bewust op het verkeerde been gezet? Zijn er andere belangen in het spel? Speel je op deze manier de aanhangers van complottheorieën niet in de kaart? Kortom, door onhandig handelen lijkt de overheid wantrouwen en onzekerheid verder aan te wakkeren en komen deze vragen als vanzelf.
Ik hoop dat we in de toekomst kunnen erkennen dat er fouten zijn gemaakt. Dat de overheid, media en sociale platforms te ver zijn gegaan in het afdwingen van één waarheid, en dat mensen die kritische vragen stelden, twijfelden of weigerden, onterecht zijn buitengesloten.
Het is pijnlijk om te zien dat dezelfde ‘onbetrouwbare’ overheid nog steeds niet leert van de gemaakte fouten en doorgaat met het achterhouden van uitkomsten en zelfs het verspreiden van desinformatie. Ik weet nog steeds niet wat de absolute waarheid is over de veiligheid van deze vaccins, maar door het handelen van onze overheid — ook recent — ben ik steeds argwanender geworden, en dat gevoel wordt telkens bevestigd.
