Leugens. Waarheid. Verlossing. Dat zijn de woorden die volgende week door de gedachten van miljoenen wielerfans zullen spoken. Lance Armstrong gaat 90 minuten op het schavot bij Oprah. Dat wordt TV om nooit te vergeten. Na alle aantijgingen, wilde verhalen, verloren gele truien, eindelijk de beurt aan de Boss . Je kan alleen maar hopen dat het wachten niet voor niets was. Dat zijn antwoorden niet zullen zijn ingegeven door advocaten en rancune. Dat we eindelijk horen wat we al zo lang wisten.
Hij heeft tijd gehad om te denken. De hele kerst en de eerste weken van een nieuw jaar. Hij heeft het boek van zijn vriend Tyler kunnen lezen, keer op keer met telkens weer dat verraad en die beschuldigingen. Zou hij het gelezen hebben op kerstavond? Alleen, verlaten, met zeven besmeurde gele truien om zijn schouders als bescherming tegen de kou en de eenzaamheid. Waar dacht hij aan op 31 december, op het balkon van de grote villa in Aspen, starend naar de vuurpijlen? Kijkend hoe het gele licht de hemel bestormde, zoals hij zelf vroeger in zijn geliefde trui flitste over de flanken van de Franse cols.
Misschien dacht hij aan het verraad van zijn vrienden. De dolken in zijn rug, daar gezet door al die mensen die hij rijk en beroemd maakte. Misschien maakte hij daar het besluit om toch terug te vechten. Om alles te ontkennen. Omdat hij voelde dat hij nog één keer een leugen in zich heeft, van 90 minuten. Een laatste middelvinger naar de wereld.
Maar ik hoop dat Lance juist dacht aan verlossing. Ik hoop dat hij ons nog één keer verbaast, dit keer door oprechtheid. Wat zou het mooi zijn. Verleid door de moederlijke blik van Oprah, zittend in een diepe, comfortabele, paarse stoel, eindelijk die verlossende woorden: het spijt me. I’m sorry. En dan het waarom. Waarom deed je het, Lance? Waarom al die stiekeme spuitjes, de pillen en het bedrog? Waarom al die schijnheiligheid, alle rancune en waarom in godsnaam je teamgenoten gedwongen drogeren? Waarom een sport kapot maken?
Ik wil de antwoorden, het heeft al veel te lang geduurd. Ik zal kijken en met mij miljoenen. En wat hoop ik op de waarheid. Wat wil ik graag vergeven. Wat wil ik graag de kampioen van het bedriegen als gevallen engel terug in ons midden verwelkomen. Gevallen, maar wel een engel. The truth shall set you free.
Je kan het, Lance. Verbaas ons een laatste keer. Omhels de waarheid alsof het je beugels zijn. Laat ons nog één keer je hielen zien. En die blik achterom, voordat je wegsnelt, naar de verlossing aan het einde van de pijn. Volgende week zal het laatste oordeel over jou worden geveld. Je nagedachtenis zal niet worden bepaald door zeven zomers in Frankrijk, maar door je antwoorden in een simpele talkshow. Hoe ga je de boeken in? Als rancuneuze Lance, de grote kampioen en onovertroffen bedrieger? Of als de gevallen engel, die met een aai over zijn bol van Oprah, eindelijk weer op Aarde is teruggekeerd.
