Vrijdag begint als de grote ren-je-rot-show. Van Gember & Sereh naar Hall Of Fame om de avond te beginnen met een goede set sax-gedreven stoner-droner van Sex Swing, een snelle spurt terug naar MIDI om daar East India Youth strak in het pak de zaal volledige los te zien slaan, een blik naar binnen werpen bij Extase om Tess Parks & Anton Newcombe achter een dikke haag van mensen te zien staan en toen weer in volle sprint terug naar Hall Of Fame om Dope Body te zien.
Het is nog geen tien uur en vanaf de laatste rijstkorrel op de Korte Heuvel tot aan de laatste zweetdruppel van Dope Body zijn net twee uur gepasseerd; en toch heb ik al vier bands zien optreden. Vier uitersten, vier bands die ik zo weer live zou gaan kijken. Dope Body met zijn chaotische en energieke noise hardcore die ergens doet denken aan The Jesus Lizard; East India Youth die er uitziet als een brave Brit in de rij bij de bushalte, maar vakkundig de MIDI afbreekt met zijn brede elektronische set die alles tussen Human League en de jaren 1990 rave lijkt te bevatten of Sex Swing, omdat sax-gedreven stoner-droner met punkmentaliteit gewoon klopt. Maar het hoogtepunt moet dan nog komen. Niet bij The Warlocks, een psychedelisch kwintet met een sterke hang naar Spacemen 3, die na Dope Body in Extase spelen, maar bij King Midas Sound.
Lang heb ik getwijfeld, Mercury Rev in de Schouwburgzaal of King Midas Sound & Fennesz in MIDI. En lang hing mijn keuze in de richting van Mercury rev. Maar toen ik bij binnenkomst in MIDI voor East India Youth de waarschuwingsbriefjes zag hangen dat King Midas Sound “Extremely Loud” zou worden, was de knoop doorgehakt; King Midas Sound ging het worden. Een optreden waarbij de organisatie van Incubate zich van zijn meest menselijke en zorgzame kant laat zien en bij aanvang zelfs artistiek directeur Vincent Koreman op de trappen van de voormalige bioscoop oordoppen uit staat te delen.
Nu kun je je natuurlijk afvragen – deze discussie wordt elk festival wel een keer gevoerd – of het noodzakelijk is om het volume zo ver op te draaien dat een hele zaal vol met oordoppen in klaar moet staan, maar in het geval van King Midas Sound en Fennesz is dat een zinloze discussie. Om het te begrijpen moet je het namelijk ervaren, en de tegenstanders zullen dat nooit ervaren. Volume wordt hier namelijk iets tastbaars; dik, zwaar, alles drukkend, een massa die vol energie over je uit wordt gerold. Langzaam bouwen Kevin Martin en Fennesz een steeds stevigere geluidsmuur op, die soms zachtjes langs waait, andere momenten uitwaaiert naar duistere triphop en dubstep, gecombineerd met donkere poëzie afgewisseld met verleidelijke zang. Maar uiteindelijk groeit het uit tot een alles verzengende geluidsmuur groot en zwaar alles in de zaal en in het lichaam in beweging brengt.
Op dat moment zijn er eigenlijk nog maar twee opties: weggaan of overgeven. Ik kies voor de totale overgave en laat me helemaal leeg rammen. Zo leeg dat na King Midas Sound niets meer aankomt. Ik hoor in Paradox nog wel dat Rapoon goed is. Heel goed zelfs, met zijn desoriënterende elektronische industrial/ambient. Maar het is als die diep nacht bezoeken aan de jaren 1990 rave-kraakfeesten na een lange nacht stappen. Je weet dat je eigenlijk in bed moet liggen. Een gedachte die daarna echt gaat overheersen bij Esplendor Geométrico. Spaanse industrial pioniers die hun rauwe industrial gericht en met mars regelmaat MIDI nieuw leven in stampt. Maar ik zit op het balkon te knikken bollen op de maat van dat marstempo. Uitgerend stap ik op de fiets. Voldaan, leeg geramd en klaar om te slapen.
Dit artikel verscheen eerder bij Sounds Tilburg
