Op 2 november hebben in Amerika de midterm elections plaats. Op die dag komen 37 van de 100 zetels vrij in de Senaat en alle 435 zetels in het Huis van Afgevaardigden. Daarmee is het de eerste keer in het presidentschap van Obama dat niet alleen de Vocal Minority zich zal uitspreken, maar ook de Silent Majority. Dat Messiah Obama niet aan de verwachtingen heeft kunnen voldoen is duidelijk. De verkiezingen van 2 november gaan echter om de vraag wiens schuld dat is. Afhankelijk van de uitslag is een aantal voorspellingen te maken voor de komende jaren.
Obama wordt verweten dat van de beloofde verandering in het politieke klimaat weinig terecht is gekomen. Bovendien is Amerika bijzonder cynisch over de lichte tekenen van economisch herstel voor de middle-class. Daarnaast merkt Amerika voor alsnog weinig van verbetering door healthcare reform terwijl dit ‘socialistische’ systeem wordt weggezet als een geldverslindend project. Tot slot slepen ook de hete hangijzers van Guantanamo Bay, Don’t Ask Don’t Tell en de oorlog in Irak nog steeds voort. Er is dus weinig veranderd; apparently we really couldn’t.
De schuldvraag
Obama legt de schuld hiervan bij de Republikeinen. Zij hebben zich bewapend in de loopgraven en schuttersputjes van Washington en doen er alles aan om vooruitgang tegen te houden. Niet Obama maar de partisan politics of petty Republicans ligt ten grondslag aan huidige stilstand, zo vindt Obama. De Republikeinen wijzen er echter op dat de Democraten een meerderheid in zowel Senaat als Huis van Afgevaardigden hebben, maar toch niets voor elkaar krijgen. Dat komt niet door hen maar doordat de plannen van Obama gewoon slecht zouden zijn. Obama is een socialist, een moslim en een gevaar in het Witte Huis. Hij gooit het gedachtegoed van de founding fathers te grabbel door van Washington een federale dictatuur te maken en het is aan de Republikeinen om dat te voorkomen.
Als de Democraten op 2 november toch de huidige meerderheden die ze hebben vasthouden, spreekt Amerika haar vertrouwen uit in Obama. De bevolking gaat dan mee in het idee en de politieke spin Obama het, ondanks de Republikeinen, nog steeds in zich heeft om verandering te bewerkstelligen. Hij behoudt dan ook de kans op een tweede termijn als hij in 2012 op gaat voor reelection. Winnen de Republikeinen, dan heeft het cynisme gewonnenvan Obamania. Waar wonderen verwacht werden, blijkt Obama vooral business as usual. De komende twee jaar wordt het dan nog moeilijker voor hem om iets voor elkaar te krijgen en de kans op een herverkiezingen in 2012 is nihil.
Pledge to America
Daarnaast is het in dat geval de vraag hoe de extreemconservatieve flank van de Republikeinse Partij, de Tea Party Movement (TPM), zich heeft gemanifesteerd. Vorige week lanceerden vooraanstaande Republikeinen hun Pledge to America. Daarin gaven ze aan wat Amerika van de Republikeinen mag verwachten in de komende jaren en werd een groot deel van de retoriek van de TPM over genomen. Desondanks bestaat de angst binnen Republikeinse gelederen dat kandidaten van de TPM te conservatief zijn om gekozen te kunnen worden. Als zij het echter goed doen zal hun invloed binnen de partij alleen maar toenemen.
Het is daarom de moeite waard om het resultaat van onder andere Carl Paladino (New York), Christine O’Donnell (Delaware), Joe Miller (Alaska) en Sharron Angle (Nevada) in de gaten te houden. Winnen zij, dan wint de TPM en wint de TPM, dan is Sarah Palin, de Godmother van de TPM, wellicht de volgende President van Amerika. Dat laatste zou opmerkelijk zijn, zeker sinds dit jaar in het boek Game Change van de vooraanstaande politiekjournalisten John Heileman en Mark Halperin bleek dat zelfs intimi en medewerkers van deze oud-gouverneur van Alaska twijfelden aan haar geestelijke stabiliteit. Maar goed, het kan vreemd lopen.
Adriaan Andringa is debattrainer, gespreksleider en politiek adviseur.
