Ego Faber – Maurice Seleky

Hoeveel ego kan een mens verdragen, voordat hij of zij letterlijk stukloopt op de klippen van het noodlot? Die vraag wordt uiteindelijk beantwoord in de debuutroman van Maurice Seleky, een 28-jarige schrijver met even elastische naam als pen. Onder meer actief als freelancejournalist, filmmaker en organisator van culturele evenementen. Hij schildert het hartverscheurende decor waarin onverschilligheid voor gevoelens van geliefden uitmondt in het ultieme drama. Zoals bij vele vriendschappen weten degenen die zeggen zoveel van elkaar te houden eigenlijk niets van wat er werkelijk toe doet.

Hoe mooi Seleky ook schrijven kan: de coke en aanverwante hallucinerende middelen kwamen mij persoonlijk op den duur de neus uit. Er wordt vanzelfsprekend zowel behoorlijk veel geneukt als gezopen. ‘De onweerstaanbaar mooie Zara’ ontpopt zich als ‘verschrikkelijke muze’ en vergiftigt de hechte vriendschap tussen de verteller, Rein (een jongen die een bijrol speelt) en Ego Faber, een even mooie als charismatische student van wie iedereen lijkt te houden. Voldoende feestgangers passeren de revue met een T-shirt waarop staat:I love Ego Faber.

De drie jongens willen groots en meeslepend leven, absoluut in generlei opzicht op hun (voor)ouders lijken, maar helaas: feesten, seksen in combinatie met studeren gaat tenslotte ook vervelen. Hoeveel pillen je intussen ook slikt. Dan blijft over: grenzeloos verlangen, maar verlangen naar wat? De ik-figuur is niet alleen hopeloos verliefd op Zara die een tumultueuze relatie begint met zijn hartsvriend, maar ook op diens moeder. Ego Faber spreekt terloops zijn tevredenheid uit over de grootte van het geslacht van zijn maatje zonder dat overigens ooit aan te raken. ‘Dat homogedoe hebben we wel gehad.’ Samen zoeken ze wel, heel vaak beneveld, naar de zin van het bestaan zonder die te vinden. En altijd is daar Zara, de verschrikkelijke muze.

Is Ego Faber een messcherpe roman die handelt over dromen en illusies van jongeren van nu, zoals staat geschreven op de flap van het boek? De bij vlagen ontroerend mooie zinnen van Maurice Seleky worden mijns inziens onnodig ontsierd door de gewoonte (een maniertje) soms vorm te laten prevaleren boven inhoud. Dat kan leiden tot nogal gekunstelde exercities, zoals de hartenkreet in chocoladeletters: IK BESTA! Jammer. En waarom hoofdstukken composities noemen? Je bent toch geen toonkunstenaar, Maurice?

Het noodlot laat zich niet kleineren, hoewel Seleky er even goed in slaagt om heel veel te zeggen met weinig woorden, maar omgekeerd precies hetzelfde. De mens blijkt gelukkig klein, hoe groots hij ook wil leven, en heeft uiteindelijk niets te vertellen over zijn lot. Ook al heet hij Ego. De vriendschap die begint op de gedenkwaardige 11 september 2001 en voert langs de aanslagen in Londen en de moord op Theo van Gogh, moet wel op verschrikkelijke wijze eindigen. ‘Ben ik niet degene die Ego Faber de dood heeft ingejaagd?’, vraagt de ik-figuur zich ontnuchterd door de wrange werkelijkheid af.

Maurice Seleky bestaat en hij mag wat mij betreft blijven.