M. – Shira Keller

Wat heeft deze schrijfster een prachtige naam en de titel van haar debuutroman is al net zo mysterieus. Waar staat deze letter M voor en waarom is deze getekend in een prikkeldraadachtige vorm? Voordat het boek is opengeslagen, roept deze roman al vragen op, verwachtingen die de schrijfster, na het lezen van de eerste pagina, al lijkt te gaan waarmaken.

In de eerste hoofdstukken maken we kennis met Leah, een succesvolle beeldhouwster, die een opdracht krijgt om een zelfportret te boetseren. In tijdsprongen tussen haar jeugd en volwassenheid leren we haar kennen als kind van een rozenkwekende vader en een moeder voor wie het hoogtepunt van de dag het afscheuren van de dagkalender is.‘Ze doet het zo ernstig, zo gedisciplineerd, dat het lijkt of ze gelooft met haar gescheur persoonlijk de aarde draaiende te houden.’ De roman staat vol met dergelijke prachtige en originele beeldspraak.

Toch leren we Leah zowel in de relatie met haar galeriehoudster als die met haar ouders nog niet echt kennen. Er is eerder sprake van verwarring, bij Leah, maar ook bij de lezer. Hoe komt het dat dat zelfportret maar niet van de grond komt?‘Toen ik de kleikop voorzichtig optilde zag ik dat het gezicht zo plat was als een schoenzool, en er stak grind in. Alleen de uitdrukkingsloze ogen waren nog intact.’

In deel twee leren we Leah kennen als een schuchtere puber die ondersteboven raakt van haar leraar klassieke talen Markus Prins.‘Die nacht droomde ik dat ik in een groot, donker meer dreef. Ik probeerde graffititags te spuiten, in de lucht, een teken, bestaande uit de letter M, overlopend in een rondje eromheen, en nog een rondje daaromheen, enzovoort enzovoort, als een eindeloos doorcirkelende spiraal.’ Keller beschrijft heel knap de intensiteit van die relatie. Ze maakt daarbij gebruik van metaforen die terugkeren op een andere plek in een totaal andere dramatische betekenis. Op sommige momenten beneemt dat je de adem, zoals in de brief van Markus Prins aan zijn vrouw.

Shira Keller is een schrijfster waarvan we mogen hopen dat ze gauw een tweede roman uit gaat . brengen. Er zijn in M. enkele debutantenfoutjes aan te wijzen, maar die vallen in het niet bij de zelfverzekerdheid die uit de stijl en de opbouw van haar debuut naar voren komen. Hoewel sommige symbolen (de klok) in eerste instantie een puberachtig effect genereren, krijgt Keller het voor elkaar om de lezer het verhaal in te sleuren en hem pas los te laten op het moment dat datzelfde symbool enkele verhaallijnen bij elkaar brengt. Een ervaring die de lezer omarmt.

Citaten:

‘Daarna leek er alleen nog in het witte haarnetje iets van leven te zitten. het had aan de tegen de grond geklapte deur van de Mercedes gehangen, vertelde opa, dansend op een zuchtje wind.’

‘Het schoolgebouw was opgebouwd als een hekjesteken op een telefoon. Vanaf alle verdiepingen kon je over een balustrade naar beneden kijken en had je zicht op de aula, het hart van de school.’

‘”Leah, het wordt me te riskant. Ik moet… ik moet terug.”‘

‘Je bedoelt…’

‘Zijn verwijderde stappen in de krakende sneeuw metselden de scheur in de tussenmuur dicht.’