Gedogen doen we tegenwoordig in alle soorten en maten. Wereldwijd staat Nederland bekend om het gedoogbeleid rondom softdrugs. Het jongste voorbeeld is natuurlijk de gedoogsteun van Geert Wilders en co aan het centrumrechtse kabinet van VVD en CDA. Een mooi kabinet om een nieuwe gedoogvariant te ontpoppen: het gedogen van spreekkoren in voetbalstadions.
Bijbaantje
Afgelopen weekend werd weer eens pijnlijk duidelijk hoe inconsequent er wordt opgetreden bij spreekkoren in voetbalstadions. In Tilburg, waar de plaatselijke trots bezig is aan een even pijnlijke als ontluisterende reeks verliespartijen, waren toch nog elfduizend zuiderlingen zo stoer om het degradatieduel met de buren uit Venlo te bezoeken. Onder het motto “als we gaan, dan gaan we met z’n allen” doorstonden zij de kou. De Tricolores zagen hun favorieten voor de elfde keer in dertien wedstrijden sneuvelen. Degradatie staat bij dezen synoniem aan einde voetbalclub. Een drama voor een ieder die deze club een warm hart toedraagt.
Inleiding voor de droevige 1-4 thuisnederlaag tegen VVV was de discutabele beslissing van scheidsrechter Blom om de Tilburgse aanvoerder en publiekslieveling Swinkels van het veld te sturen en VVV een penalty toe te kennen. Reden voor de harde kern van de thuisploeg om hun ongenoegen kenbaar te maken met het, in hun ogen, slechte optreden van arbiter Blom. U weet hoe dat gaat, het wordt gespeeld over de rug van zijn moeder. Die schijnt ergens wat bij te verdienen.
Soort volk
Goedpraten hoeft niet, maar enig begrip is op zijn plaats. De waarde van deze spreekkoren is namelijk nul. Het is een standaardtekst die synoniem staat aan een afkeuring. Niets meer en niets minder. Niemand kent de moeder van Blom of welke andere scheidsrechter in Nederland. Het gaat om de achterliggende gedachte. Wanneer een team goed speelt wordt er geklapt, gaat het slecht wordt er gefloten. Het is voor het publiek de enige manier om zich te uiten.
Neem daarbij in acht welk type volk tot dit soort teksten komt. Dat zijn niet de mensen uit de middenklasse die op zondagmiddag, afhankelijk van het voorspelde weer, besluiten wel of niet een potje voetbal te gaan kijken. Het zijn niet de mensen die naar het stadion komen om hun zakenpartner te verrassen. Het zijn, gechargeerd, vooral de mensen die de hele week in een simpel huurhuis in spanning zitten voor de wedstrijd van zondag en een groep zwetende pubers op zoek naar een eigen identiteit.
Uitlaatklep
Dat deze mensen behoefte hebben aan een uitlaatklep is duidelijk. Wat mij betreft doen ze dat beter vocaal dan op fysieke wijze. Bovendien komt deze groep niet naar het stadion voor een heropvoedingscursus, maar om zich eens lekker te laten gaan. Het uitgangspunt zal altijd zijn om de favoriete ploeg te steunen, maar als het dan tegenzit slaat de stemming wel eens om. Zolang het blijft bij het werk van de moeder van een speler of arbiter zie ik het probleem niet zo. Bij “Kevin, Kevin, je moeder is advocaat” wordt de wedstrijd ook niet stilgelegd. Hi-ha-hondenlul kon toch ook? De verharding van de maatschappij is terug te vinden in de voetbalstadions. De slogan is aangepast, de boodschap hetzelfde: Wij zijn het er niet mee eens!
De straffen die er nu op staan zijn nogal inconsequent. De een staakt, de ander niet. De ene club krijgt een wedstrijd zonder publiek, de ander een waarschuwing en een derde club hoort helemaal niets uit Zeist. Wat een heisa om niks, zo’n liedje. Er wordt niet gediscrimineerd, er is geen sprake van racisme. Dat gaat duidelijk een brug te ver en is daarnaast bij wet verboden. Het oneens zijn met iemands handelen en dit op een ludieke manier uiten, moet kunnen. Gedogen dus, dit soort spreekkoren.
Joost Bakker (21) is student journalistiek.
