De vijfjarige Jeffrey Swinkels heeft gisteren besloten nooit meer te zullen pesten. Hij deed dat na lezing van het pestprotocol op zijn school ‘De Roze Bril’. Daarmee is de Dag tegen het Pesten nu al een groot succes. Lees hier zijn indrukwekkende relaas.
Lang heb ik gedacht dat kinderen nu eenmaal pesten omdat het kinderen zijn. Omdat kinderen wel zien dat iemand ‘anders’ is, maar nog niet het vermogen hebben daar rationeel en van een afstandje naar te kijken. Omdat kinderen net als volwassenen gevoelig zijn voor groepsdruk en hierarchie, maar daar nog geen sociaal wenselijke of heimelijke uiting aan kunnen geven – in tegenstelling tot hun volgroeide soortgenoten. Maar niets blijkt minder waar.
Het pestprotocol en de Dag tegen het Pesten hebben mijn ogen geopend. Ik stop ermee. Pesten is fout, dat weet zelfs een kind van vijf. Zeker als je de definitie van pesten leest: “Pesten is het systematisch uitoefenen van psychische en/of fysieke mishandeling door een leerling of een groep leerlingen van één of meer klasgenoten, die niet (meer) in staat zijn zichzelf te verdedigen.” Dan draait je kinderhartje even om, hoor! Dat komt binnen.
Zo noemde ik Schele Peter altijd ‘Schele Peter’. Best wel systematisch. Nu ik weet dat het psychische mishandeling is, ga ik het echt niet meer systematisch doen. Sporadisch misschien, maar zeker niet meer systematisch. Dat kan gewoon niet. Stel je voor dat Schele Peter straks zelfmoord pleegt en in de krant schrijft dat hij dat heeft gedaan omdat hij systematisch ‘Schele Peter’ werd genoemd. Dat zou ik vreselijk vinden. Ook voor Peter zelf!
Als je erover nadenkt ben je de hele dag aan het pesten. Zo geef ik Timon soms een okkenoot als hij huilt. Daar moeten we dan hard om lachen, omdat hij dan nog langer en harder gaat huilen. En Timon huilt sowieso nogal vaak – als hij naar de wc moet bijvoorbeeld – dus ik geef hem vaak een okkenoot. Maar systematisch zou ik het niet willen noemen. ‘Geregeld’, dat wel. Dus of het strikt genomen onder het pestprotocol valt weet ik niet. Zoiets moet je toch een beetje met z’n allen along the way uitvogelen.
Gelukkig kregen we van de leraar een handig schemaatje:
Dit is echt een ideale, praktische leidraad. En nog leuk ook. Zo gooi ik het pak zure schoolmelk nu niet steeds over het schriftje van Yvon, maar kies ik elke dag een ander meisje. ‘Wisselend slachtofferschap’ heet dat. Echt een uitkomst. Anders had ik nooit geweten dat Aaf nog veel grappiger krijst. Daarover gesproken, humor is ook heel belangrijk. Plagen is humoristisch, pesten niet. Vroeger trok ik soms zonder wat te zeggen het springtouw tussen hun benen, waarna zo’n meisje bloedend lag te janken. Nu roep ik er iets bij over ‘menstruatiecyclus’ en iedereen ligt dubbel. Niet dat iemand weet wat het betekent, maar het is grappig, dus plagen.
Ik vind het fascinerend hoor, al die aandacht voor pesten. En vanavond mag ik opblijven voor de thema-uitzending van BNN en KRO. Dat wordt genieten. Allemaal bekende sterren die vertellen dat ze zo ontzettend zijn gepest. Dat ze daar nog steeds last van hebben en daardoor gekke dingen gaan doen als liedjes zingen en kutprogramma’s presenteren. Of van duikplanken springen. Nou, mij niet gezien. Ik moet er niet aan denken dat Timon of Peter later zo’n minderwaardigheidscomplex heeft dat hij voor de KRO homo’s uit de kast gaat trekken en op de cover van Linda gaat poseren. Nee, ik stop met pesten. Ik hou het blij plagen.
Jeffrey Swinkels
