Een vrouw van zo’n 30 jaar komt aanlopen. Je ziet gelijk; plaatje. Eentje die vijftig tinten grijs niet nodig heeft om aan haar gerief te komen. De eindeloze benen, de korte rok, hoge hakken, halflang glimmend haar. Een vrouw waarvan je zeker weet dat ze nooit te krijgen is. Niet voor een bouwvakker. Alle collega’s om je heen leggen het werk neer. Een vast ritueel.
Eén mompelt er wat over de kleinere tieten dan haar voorganger, rechts van je begint er een collega onbedaarlijk expliciet aan zijn kruis te krabben en een ander fluit wat, gevolgd door een platte kreet. Je krijgt oogcontact met de vrouw, ongemakkelijk lach je wat. Schaapachtig. Je kan er ook niets aan doen.
Even later passeert een knappe jongen, ongeveer jouw leeftijd. Schichtig kijk je naar de collega’s om je heen. Niemand heeft het door, je kijkt. Even. Een seconde heb je oogcontact, dan kijk je naar de grond. Bang, voor reactie. Bang voor collega’s. Jongens, daar kijk je niet naar. Homo’s zijn vies, ordinair en bovendien vrouwelijk. Dat wordt iedere morgen in de keet luidkeels verkondigd. Jij niet, jij bent een van hen, en dus heb je niets met mannen.
In de pauze schept iedereen op over de scharrels van het weekend, ook een vast ritueel. De een nog knapper dan de ander. Holle frasen. Soms doe je er zelf ook aan mee, drie keer op rij niets zeggen betekent: verdacht. Verdacht is eng, dan komen ze te dichtbij. Liever geen vragen. Lekker weer aan het werk.
Thuisgekomen ga je slapen. Op de radio hoor je verhalen over opgehangen homo’s in Irak, geen idee waar dat ligt. Grote protesten tegen het opengesteld huwelijk in Frankrijk, ook nooit geweest. En dat homo-zijn in Rusland verboden gaat worden. Jij woont in Nederland en gaat maar slapen, er is zovéél onrecht in de wereld..
