Onder de rivieren in Nederland kijkt men er het hele jaar naar uit: carnaval! De Nederlandse versie verbleekt echter bij het massale manier waarop het volksfeest wordt gevierd in Brazilië. Iris Hannema doet de hele week verslag vanuit Zuid-Amerika middels foto’s, filmpjes en tekst. Vandaag deel één van de zevendelige miniserie: word niet verliefd!
Gisteravond was ik in Lapa, de gore uitgaansbuurt van Rio, toen een beer van een zwarte spierbundel mij zo, hop, van de grond tilde en mij vol op de bek smakte, vanzelfsprekend met tong erbij. Zijn vrienden waren ook gigantisch, de politie stond erbij te ginnegappen. Hij blafte dat hij mij wel even zou nemen in een donker hoekje. En inderdaad, er waren meer dan genoeg hoekjes waar mensen vieze dingen zouden kunnen doen. Wat deed ik? Schreeuwde ik zijn gehoor naar de filestijnen? Smeekte ik de politie mij te redden van een opkomende brute verkrachting? Gaf ik hem een natte lik terug om er vanaf te zijn? Viel ik in katzwijm voor de levende sportschool met gigantische handen? Raad het zelf maar.
Want de stad staat in brand – figuurlijk gezien – en iedereen is geil en dronken. Daarom gaan we met miljoenen mensen tegelijk naar het carnaval in billenstad Rio de Janeiro. De Brazilianen kunnen nu eenmaal goed feestjes bouwen. Elkaar na-papegaaiend moet het wel zijn omdat de mens in Zuid-Amerika nou eenmaal ongelooflijk houdt van niks doen, bier drinken, van bil gaan en dansen. Niks mis met hokjes denken, daarom ben ik zelf ook hier in de stad van de ruwe nachten, grote negers, blanke stranden en waterig bier.
Dit is het enige echte carnaval voor grote mensen en ik wil geplet worden in veel te drukke straatfeesten en mijn tong steken in Hannibal Lector, Jack Sparrow en Wicky de Viking. Zo is het carnaval in Rio gratis, op straat, met duizenden buurtfeesten, verkleed, térgend heet want hoogzomer en zijn er ontelbare verkopers met koelboxen vol ijskoud bier. Rio is zonder gehos met boerenkinkels, want – klote voor ons – de Braziliaan host niet. Hij danst. Met de voeten en de billen, dus lieve Hollandse rukkers: niet met de armen in de lucht.
Verder bedoelt de carnavalvierende Braziliaan er niets mee als ze de tong bij je naar binnen steken. Zie het als een vriendelijk hallo, een kennismaking. Er zijn erbij die turven. Ik ontmoette gisteren een Nederlander. Stijf stond hij erbij die lange blonde. Geschrokken van de meisjes die hem op de bek namen zonder vooroverleg. Nou ja, mopperde hij, je moet elkaar toch in ieder wel een beetje leren kennen? Nee dus, dat moet dus juist helemaal niet. Daarom draag ik een waterpistool op de heup. Niet om grote geile mannen op afstand te houden, maar juist om hen aan te trekken. Een natte waterstraal op de brede rug doet iedereen omkijken. En wie staat daar dan? Juist, de spuiter. Ja en soms tillen ze je op en nemen ze je mee, das pech.
Natuurlijk is dat vrije gelebber ook zo bij ons in Hollands alaaf, maar de Braziliaan leeft de taal van de complimenten en binnen no time ben jij en jij alleen de koning of koningin en houden ze van je zoals ze nog nooit van iemand gehouden hebben. En het slissende Portugees is een onweerstaanbaar erotische taal, eerlijk is eerlijk. Ik heb ze al ontmoet, de verliefde Europese schatjes die volledig vallen voor de sieradenverkopers op hun kleedjes. Mijn advies vanuit zevenendertig graden, zwetend en denkend aan glooiende sneeuwlandschappen en keiharde ijsbanen is: word niet verliefd. Vraag bij het bekken of hokken dan ook geen namen, het boeit op deze alaafdagen niet. Dit is de stad van de tijdelijke liefde, onthoud dat.
