Onder de rivieren in Nederland kijkt men er het hele jaar naar uit: carnaval! De Nederlandse versie verbleekt echter bij het massale manier waarop het volksfeest wordt gevierd in Brazilië. Iris Hannema doet de hele week verslag vanuit Zuid-Amerika middels foto’s, filmpjes en tekst. Vandaag deel vier van de zevendelige miniserie: emanciperen kun je leren!
Na vier dagen carnaval concludeer ik dat de meest populaire verkleedkledij voor mannen vrouw-zijn is. Er lopen echt ongelooflijk veel mannen rond in rokjes met een opgevulde kont als een tafeltje, harige benen eronder, opgevulde bh’s en de schedel bekleed met nep-haar. Hulde, want ik kan mijn groene pruik zelfs in de avonduren niet verdragen vanwege de hitte. Er zijn vrouwen die het in het carnaval gemunt hebben op de schattig verklede manmeisjes. Ik citeer: omdat ze het hele jaar slecht worden behandeld door de machoboeren, schoppen, slaan en knijpen ze de nep-vrouwen zo vaak en hard mogelijk. Ik ben al getuige geweest van pure mishandeling. Ik doe er zelf ook een beetje aan mee. Niet uit mannenwoestenij, maar uit dronkenschap.
Overal in Rio staan van die draagbare chemische toiletten, mannen en vrouwen apart. Iedere keer als ik een als vrouw opgetuigde man bij het mannentoilet zie staan, begin ik aan zijn arm te trekken en in zijn rug te duwen, totdat hij voor het vrouwentoilet staat. Ondertussen word ik dan geholpen door anderen dronken feministen zodat hij-zij op zijn slippers in de berg van ranzige toiletpapiertjes en besmeurde maandverbandjes gaat staan plassen. Want ga je als vrouw verkleed, dan ook naar het vrouwentoilet. De verklede mannen willen dat denk ik ook graag een weekje per jaar, gestraft worden voor de daden van dat wat tussen hun benen hangt. Iedereen blij.
Jongens, meisjes, nu een paar woorden van lof voor de mooiste stad van de wereld. Want echt waar, als een stad een carnaval met miljoenen mensen zo goed kan organiseren, petje af. De straten worden iedere dag schoon gemaakt, er heerst een goede sfeer, er zijn weinig echte ongeregeldheden, een gigantische aantal wc’s, genoeg eten en drinken te koop, goedkope taxi’s en motortaxi’s om de bergen op en neer te gaan. Echt, Rio is klaar voor het WK voetbal volgend jaar.
Goed, terug naar de orde van gisteravond. Ik ging weer – opgetuigd als matrozenmeisje -de straat op. Ik bleef maar salueren naar andere matrozen en soms werd het zelfs een minutenlang scheepsritueel totdat we allebei brullend met een basstem een scheepshoorn stonden te imiteren. De beste straatfeesten, blocos, herken je aan de trommelaars die door de straten marcheren met een club van dansende volgers achter hen aan. Dansend door de straten sluiten er steeds meer mensen aan, honderden tegelijk. Joelend. Grote mannen rammen hun handen stuk op sambatrommels, er worden slavenliederen gezongen vol melancholie en passie voor het vergeten vaderland. Dus niet van je he ho hoempapa, waar de fanfares jaren op oefenen. Dit is vrij trommelwerk en het klinkt als Godenmuziek. Ritme kan niet aangeleerd worden, zoveel heeft Brazilië mij al geleerd.
Ook gisteren heb ik mij weer dansend aangesloten bij een passerende slinger mensen van trommelvolgers. Ik raakte vanzelfsprekend de weg volledig kwijt, omdat ik al hoppend en feestend in een voor mij onbekende buurt terecht was gekomen maar ik ben oké, dank! Ondanks dat ik alweer gewend was aan de macho’s met hun kiss-en-go stijl, waren de meisjes voor mij tot nu toe alleen lief en handkussend. Maar het moest er natuurlijk wel van komen dat ik geklapkust zou worden door een potige Braziliaanse. Echt een lekker wijf was het niet, maar ik ben deze week open van geest. Zij begon mij te betasten en heel hard te knijpen, in mijn bovenarmen, dijbenen en verzin zelf maar. Dat was mijn waardigheid te na dus ben ik ontsnapt door een sprintje te trekken naar een andere straathoek. Misschien moet ik morgen maar als vrouw verkleed ?
