Vanuit het exploderende Rio de Janeiro, de godin van alle wereldsteden, waar het carnaval op zijn einde loopt. Ik schreef gisteren al hoe de tijdelijke liefde bedreven wordt op de witte zandstranden in de nachtelijke uren. Dat bracht mij op het idee om vandaag de dag in de buitensportschool Copacabana door te brengen.
Terwijl de zon scheen en de lichamen glommen van de olijfolie, plantte ik mij zelve op een te dure huurstoel met parasol, fles water erbij, zonnebrand, de hele reutemeteut. Even geen carnaval want mijn darmen zijn zeer ernstig van streek en mijn maag denkt dat alleen bier nog helpt tegen zure oprispingen. Ik had zelfs Newsweek meegenomen om mezelf weer een beetje op de hoogte te stellen van oorlogen, verlate treinen en andere calamiteiten. Naast mij lagen drie smurfen op een enorme handdoek, plat op hun buik, de blauwe verf sudderde van het zweet. Ze zagen eruit alsof ze dood waren. Ik wilde ze niet schudden omdat ze zo afgaven maar goed, ze leefden, want toen de verkopers met koelboxen met bier langskwamen schrokken ze wakker en bestelden drie halve liter biertjes.
De Braziliaan op het strand is een specie apart. Het heeft een tatoeage, drinkt bier, is met de gehele familie, voetbalt extreem goed en draagt de Braziliaanse maat bikini en daar bedoel ik ook oma mee. En zo is het het gehele jaar, of het nu juni, september of januari is. Brazilianen zijn schaamteloos, daarom ben ik van plan de Braziliaanse nationaliteit aan te vragen, maar dat is voor latere zorg.
Er zaten meisjes in mijn twintig meter cirkel die hun schaamstreek aan het bij-epileren waren met een venijnig pincet. Want kennelijk komt na het waxen soms te vroeg een schaamhaartje tevoorschijn. Ik heb de beroemde Brazilian wax ook gedaan hier in de stad waar het allemaal begonnen is, waarvan acte en nooit meer.
Zo zat ik lekker in mijn strandstoel mijn carnavalsherinneringen te herkauwen, hoe ik bekkende stelletjes het speeksel uit de mond heb staan filmen, travestieten op motorkappen geduwd heb en aan grote brede enorme negerschouders. Tot ik een berichtje ontving van vriendin P. met als aanhef ‘hey you lightspeed mothafucka’ met daarin dat er vanavond weer een bloco is, eentje die ik niet kán missen. Het begint om middernacht op Praza IV, midden in het centrum en de bedoeling is de zon zien omkomen in Aterro, geen idee waar dat is. Eerlijkheid gebied te zeggen dat mijn hele inbox vol staat met berichten die zeggen dat ik deze bloco, die, daar, zus, zo, absoluut onder geen beding zou mogen missen. Ik wil niets missen, ook al ben ik rotter dan rot en klaar voor het graf.
Toch toog ik ’s avonds weer naar Rio’s centrum voor een dansje en een biertje. Ditmaal verkleed als piraat, iemand had zijn piratenhoed laten liggen, vandaar. Een drumband roffelden onder een viaduct, de tonen van Afrika. En dit lieve lezers, was een feestje. Een pikzwarte band zingend en drummend, een rastaman schreeuwend het publiek opzwepend alsof hij Haile Selassie tot leven wilde brullen. Onder het witte viaduct met de galmende dreadlockstem, de mensen uit het publiek rondjes draaiend, de blote voeten stampend op grond en dat alles op de maat, toen wist ik dat het einde daar was.
Dit was het mooiste van allemaal, de oprechte liefde voor muziek, dansen om het dansen en niet om gezien te worden. Ik kreeg zelf ook een lange rok in mijn handen geduwd en werd de cirkel in geduwd. Ik heb gedanst alsof ik voor de koning van Ethiopië en Bob Marley tegelijk stond en door het gejoel van de Brazilianen dacht ik zelfs nog dat ik goed was ook. Toen ik heel laat terug kwam in mijn hostel, zag ik dat de eerste gasten in mijn twaalf-man slaapkamer al vertrokken waren. Nu er niemand meer in de badkuip en in de tuin hoeft te overnacht wegens plaatsgebrek, weet ik dat het over is. Voor de laatste keer dit jaar: Alaaf!
