Ik geloof het niet zo goed, die 61.2 die de weegschaal aangeeft. Nog een keer. 61.1 deze keer. Dat geloof ik al helemaal niet. Nog een keer: 61.1.
Ah, het resultaat van een appeltjesdag. Het had best wat minder mogen zijn maar toch: we zijn dik een week verder en ik ben bijna twee kilo lichter. FEEST!
Het wordt al makkelijker, mentaal dan. Maar toch ook weer niet. Iets niet mogen knaagt aan me. De hele dag staat in het teken van de beperking. En ik word er passief van: ik wil eigenlijk alleen maar slapen en niets doen zodat de dag weer voorbij is. Geen contact met andere mensen. Alle verleidingen mijden. Veel saaier wordt het niet.
Om 10.30 een sms: “Ebru, niet vergeten, vanavond ben jij mijn gast bij Stadsfm Amsterdam, ik zie je om 20.45uur in pakhuis Willem de Zwijger.”
Shoot. Het enige lichtpuntje is dat het een pokkenend fietsen is, en dus een goede training voor de gemiste Personal Training sessie van die ochtend. Ik ben te moe om te trainen – en echt, dat is geen excuus.
Om 15.00 een dm: “wij gaan nu naar About Jackie, kom je ook theedrinken?” About Jackie is een traiteur/restaurant bij mij om de hoek. Dus ja, ik heb geen excuus om niet te komen theedrinken. Zucht. Toch nog naar buiten. Het wordt thee met een koekje en ik laat het koekje staan. Bij het afscheid krijg ik een chocoladelolly in mijn handen gedouwd, van het soort waar je chocomelk van moet maken. Ik. Wil. Het. Niet. Jawel, wordt mij verzekerd. “Voor de zekerheid.” Welke fokking zekerheid? Die dat ik het toch in mijn mond stop? Verdomme.
Om 20.00 uur stap ik op de fiets, in mijn tas de chocololly. Die is voor de presentator van het programma waar ik te gast ben. Hij heeft net een dochter gekregen, de tweede. Kan hij de chocololly mooi aan de eerste geven.
In Pakhuis de Zwijger neem ik thee met een koekje. En dan nog één. En fiets om 22.00 uur weer het pokkenend naar huis.
