Deze week zag ik eindelijk weer eens een interessante aflevering van Pauw en Witteman. Een Syrische mevrouw Hanan Shamoun, historicus en activiste voor Bashar al-Assad. Een Assad apologeet in optima forma dus. Maar het is goed dat dit soort mensen aan het woord komen. Ze maken zichzelf namelijk compleet belachelijk en dat bewijst maar weer eens dat we door de Assad propaganda heen moeten prikken. Mevrouw suggereerde bijvoorbeeld dat de Scud raket die gister neerkwam in Aleppo door de “terroristen”, zoals zij de oppositie typeert, was afgeschoten. Ondanks het feit dat het leger van Assad de Scud raketten bezit. Christ Klep wees er ook op dat veel expertise nodig is om deze raketten af te vuren en dat het onwaarschijnlijk is dat Assad’s leger een Scud raket onbemand achterlaat. Het is dus aannemelijker dat Assad’s leger de Scud afvuurde en niet de “terroristen”.
Maar op een paar punten had mevrouw wel gelijk en dat is het feit dat Qatar en Saudi Arabië wapens leveren aan de hardline Salafisten. Jihadi’s van Jabhat al Nusrah, die overgekomen zijn vanuit Irak en waar dus ook veel ervaren buitenlandse jihadi’s tussen zitten zorgen ook voor grote zorgen. Dat is ook de reden waarom de VS zeer terughoudend is met het leveren van wapens aan de Syrische oppositie.
Maar volgens mervrouw Shamoun is dit een buitenlands complot en Assad is een slachtoffer van de omstandigheden en had nooit een keuze. Wat Klep goed opmerkt is dat Assad wel degelijk een keuze had 2 jaar geleden. Assad koos ervoor om de demonstranten in Daraa op te wachten met scherpschutters en tanks. Let wel, volgens Assad waren deze demonstranten ook “terroristen” en legitimeerde zo het geweld tegen de demonstranten. Deze retoriek is dus altijd gebruikt door Assad en zijn apologeten. Net als Gadaffi trouwens.
Volgens de Assad apologeten zijn alle FSA-rebellen (Free Syrian Army) salafistische terroristen die de minderheden willen uitmoorden. Dit is natuurlijk een simpele leugen. Niet heel de FSA bestaat uit jihadi’s. De Jihadi’s van Jabhat al Nusra maken 10% uit van de oppositie strijders. Er bestaan ook grote spanningen tussen de seculieren en gematigde Islamisten van de FSA en Jabhat al Nusrah. De FSA is trouwens ook geen samenhangend leger. Het bestaat vooral uit veel verschillende brigades die ook af en toe conflicten onder elkaar uit vechten.
De extremistische salafisten zorgen voor geweld tegen minderheden zoals Christenen, Druzen en Alewieten. Het is dus niet gezegd dat er geen sektarisch geweld is in Syrië. Maar de simpele weergave van het pro-Assad-kamp dat de hele oppositie op minderheden jaagt is gewoon niet waar. Sterker nog sommige FSA-brigades bestaan uit christenen en andere minderheden. Al moet gezegd worden dat veel mensen uit de minderheden zich neutraal opstellen en niet willen vechten.
Het pro-Assad-kampt zwijgt echter over de misdaden van Assad. Zoals het totaal plat bombarderen van Baba Amr, een soennitische wijk in Homs. Een aanval met een duidelijk sektarisch motief van Assad’s regime. Assad riep de minderheden ook op om hem te steunen want alleen bij Assad zouden ze veilig zijn. Daardoor zette Assad zelf de sektarische tegenstellingen op scherp.
Het constante argument dat je men hoort gebruiken is die van the lesser of evils. Maar hoeveel erger kan het worden dan een dictator die op zijn eigen bevolking schiet met Scud raketten en die zijn luchtmacht bakkerijen laat bombarderen? Het argument dat men in het Midden Oosten een sterke leider (dictator) nodig heeft om zo de islamitische extremisten te onderdrukken wordt vooral gebruikt om dictaturen te legitimeren. Het is alleen onzin.
Hoe bruter een dictator is des te groter de voedingsbodem wordt voor extremisten. In Syrië bleek het niet mogelijk te zijn om aan de hand van vreedzame demonstraties politieke hervormingen door te voeren. Assad koos net als Gadaffi voor het bloedige neerslaan van de protesten. Daarom bleef alleen de optie van geweld over. Doordat de internationale gemeenschap faalde om de Syrische bevolking te beschermen van een brute dictator wisten de succesvolle extremisten van Jabhat al Nusra veel steun te winnen onder de bevolking. Een zeer zorgelijke ontwikkeling.
Those who make peaceful revolution impossible will make violent revolution inevitable -John F. Kennedy
De kans is ook groot dat na de val van Assad de burgeroorlog door zal gaan tussen de jihadisten van de oppositie en de gematigdere krachten binnen de Syrische oppositie. De kans op verder sektarisch geweld is ook reëel aanwezig en sinds Hezbollah nu ook op Syrisch grondgebied vecht met rebellen kan Libanon ook worden meegetrokken in deze bloedige oorlog. We moeten wel voor ogen houden dat Assad deze chaos heeft gecreëerd door te kiezen voor gewelddadige onderdrukking en het dus niet een groot imperialistisch complot is. Het westen trekt er eigenlijk liever zijn vingers vanaf door het Russische veto.
PS: Als je wil weten wie van de rebellen in Syrië een jihadist is moet je een sigaret opsteken.
