Locomotiefgeluiden vullen een afgeladen 013 in Tilburg. Het logo van het zesde album, California 37, staat prominent op de muur. Het voorprogramma, Gin Wigmore, heeft al rockende reeds de toon gezet en de zaal wacht in spanning op de hoofdact: Train. De hitsingle 50 Ways to say Goodbye knalt er keihard in en de zaal springt op. Maar het gonst onder de mensen: waar is zijn stem? Is zanger Patrick Monahan stoned?
Het concert komt moeilijk los. De band rockt de pan uit maar de stem van de zanger is niet genoeg. De zaal blijft afwachten. Pas na drie nummers neemt hij een momentje om zich te verontschuldigen en legt uit: “I’m sorry, my voice is gone. It was either this or cancel the whole show, and I didn’t want to do that. So here, I’ll throw some t-shirts in the audience tonight so you can say: “the vocals were horrible, but hey, I got a t-shirt!”’
De verklaring neemt de spanning enigszins weg. Met de hit Meet Virginia van het eerste album wordt de zaal gevuld met een gezellig huiskamergevoel. Het publiek deinst inmiddels gezellig mee. Na een intro met behulp van het Rolling Stones nummer You Can’t Always Get What You Want wordt het heerlijke feelgood nummer Calling All Angels ingezet. De stem van de zanger is inmiddels gelijk aan een Idols-kandidaat die te graag wilt, maar de muziek compenseert aardig.
De standaard grap van Monahan is inmiddels ‘this song is dedicated to my vocal chords’, waarna het nummer Bruises volgt. Het rockchickie van het voorprogramma, Gin Wigmore, zingt hierbij de tegenpartij. De chemie is ver te zoeken, maar Gin Wigmore springt vrolijk in de rondte als een enthousiaste Avril Lavigne.
Een kort hoogtepunt volgt. De zanger legt uit dat 013 voor hen een relatief kleine zaal is, en hij wilt graag een stuk zonder microfoon zingen. Een mooi intiem moment: met zijn stem is even niets aan de hand en de zaal is muisstil, bevangen door het moment. Een groot applaus barst los nadien.
Nog een hoogtepunt blijkt het nummer Mermaids, waarbij de zanger ongeveer 25 lucky girls het podium op hijst (foto), waaronder een knalroze gekleed meisje niet ouder dan 10. De meiden mogen meezingen, wat naast de chaos en het gillen redelijk lukt. Train bewijst met deze act dat de band graag wat humor in de show brengt, en het publiek gaat hier graag in mee.
Nadat de meiden weer afgevoerd zijn wordt Hey Soul Sister ten gehore gebracht, wat de zaal flink doet meedansen, maar het is duidelijk dat de stem van de zanger nu echt het loodje heeft gelegd. Het zingen is nu echt vals en brekend. De zaal is zichtbaar teleurgesteld maar probeert er het beste van te maken. Nummers van de nieuwe cd laten de zaal een beetje doodslaan, maar een cover van Fun – We Are Young zorgt weer voor grote hilariteit. De stembanden worden inmiddels opgebaard.
Na ruim een uur neemt de zanger afscheid, met wat niet mocht ontbreken: Drops Of Jupiter. De zaal had hier op gewacht en blèrt enthousiast mee, wat maar goed ook is, want de stem van Monahan is oneerbiedig aan het opstijgen naar de hemel. Een prachtig einde van een toch licht teleurstellende avond.
Spoiler alert: foute vergelijking op komst! Train was deze zondagavond een beetje als de NS: zonde van het geld, maar de trein helemaal missen is ook weer zo wat.
