Nodig een aantal indie artiesten uit en laat ze samenwerken met een orkest. Indie-classical muziek staat centraal tijdens het jaarlijks terugkerende festival Cross-Linx, dat afgelopen weekend in Amsterdam, Rotterdam, Eindhoven en Utrecht (donderdag 28 februari) plaatsvond.
Vanavond vindt het festival in De Oosterpoort, Groningen, plaats. Het is een mooi concept, maar op het eerste gezicht ontstaat er twijfeling aangezien de identiteit nog ver te zoeken lijkt. Toch is er een held die als ware het sprookje redt. Patrick Watson is zijn naam.
Patrick Watson staat bekend als een extraverte artiest die voor alles open staat. Dat moet ook wel, want het aanwezige Amsterdam Sinfonietta staat de artiesten bij om gezamenlijk te laten experimenteren met indie-classical muziek. Het begon nog zo onzuiver met Lamb als beginnende act, waar de chemie nog ver te zoeken was. Lamb, een electronisch muziek duo uit Manchester met Lou Rhodes, lijkt het orkest te negeren en zich volledig te focussen op hun eigen muziek. Dag experiment, dag mooi voortvloeisel van een ogenschijnlijk mooie samenwerking.
Het vreemde aan Cross-Linx Festival is dat de organisatie benadrukt om de twee genres te mixen, maar in het programma vergeet men absoluut dat te uiten. Zo heb je pianiste Rachel Grimes, die enkel haar eigen repertoire laat horen en zich nergens aantrekt van de óh zo gehypte samenwerking tussen de twee genres.
The Dodos deden dat ook, door gewoon in de kleine zaal hun eigen liedjes te spelen. Het betekent echter niet dat de muziek ondermaats was, integendeel zelfs, maar menig bezoeker kreeg al snel het idee dat het niet een avond wordt waar men nog weken later over zal praten.
Toch gebeurde dat. Zoals al eerder in deze recensie werd gezegd, was er een Canadees die de bezoekers deed opfleuren. Patrick Watson ken je wellicht al van de mooie opnames van zijn optredens op onder andere Lowlands en Pinkpop – waar hij met beide handen rond zijn mond probeert te roepen en zingen op ’t zelfde moment.
Het zijn van die momenten die je raken. Dit keer was het bij Adventures in your own Backyard, waar hij de Amsterdam Sinfonietta de volledige ruimte gaf om hun eigen impressie van het nummer toe te voegen. Het werkte weergaloos.
En dát zorgt ervoor dat Patrick Watson het festival, de identiteit, heeft gered. Door gewoon tijdens het concert van het podium af te stappen en even de volledige aandacht te geven aan het orkest. Dankbare woorden uit de mond van de indrukwekkende Canadese zanger/kunstenaar, die vervolgd werden door luid applaus van het publiek. Kijk, daar is de waardering voor het festival.
Foto: Alice Boothby
