Blogger en activist Abou Mohammed van Raqqa is Being Slaughtered Silently was woensdag te gast in Tweede Kamer om te spreken voor de vaste Kamercommissie Buitenlandse Zaken. Dit is zijn verhaal, achtergrond hier.
Ibrahim Abdel Kader werd geboren in de stad Raqqa in 1995. Hij begon zijn revolutionaire activiteiten door deel te nemen aan vreedzame demonstraties tegen het Assadregime. Raqqa was nog niet bevrijd of hij ging aan het werk als verslaggever. Ibrahim ging vervolgens vanaf het begin werken met de activistengroep van de website ‘Raqqa is Being Slaughtered Silently’ (RBSS) om de praktijken van Islamitische Staat (IS) aan de kaak te stellen. Ibrahim was een van de woordvoerders van het team. Hij verliet uiteindelijk Raqqa om in de Turkse stad Urfa te gaan wonen tot hij er een week geleden werd vermoord. Hij werd in zijn huis door IS onthoofd. IS is blijkbaar daadwerkelijk begonnen haar dreigementen waar te maken, een en ander begon al een jaar geleden. Dit is onderdeel van de prijs die we elke dag moeten betalen op onze weg naar vrijheid.
Maar laat ik me alsjeblieft even voorstellen, want dat is de enige link die mij nog steeds met mijn land verbindt. Ik wil geen alias gebruiken, want dat is wat de leden van IS al doen, maar ook wil ik mijn volledige naam niet gebruiken, want dat is wat ik werd gedwongen te doen in de gevangenissen van het Assadregime: het noemen van mijn naam, letter na letter Ik ben een jonge Syrische man afgestudeerd in de rechten, verbannen uit zijn land, gedwongen om het te verlaten om een heel eenvoudige reden, dat je als een zeer fundamenteel recht kunt beschouwen. Mijn fout, de reden dat ik gedwongen werd mijn land te verlaten was mijn liefde voor haar en mijn verlangen dat het een vrij en genereus land zou zijn, dat niet onder de controle van de krachten van tirannie en onderdrukking zou staan, zoals vertegenwoordigd door Assad, noch onder de laars van de krachten van duisternis en onderwerping zou zuchten, die ons van onze vrijheid en vrije wil beroven.
Ik ben er dankbaar voor dat u me heeft uitgenodigd om hier aanwezig te zijn, en voor de tijd die u me heeft gegeven, zodat ik met u kan praten. Ik zal niet te veel van uw tijd in beslag nemen. Met een aantal vrienden vormden we een groep genaamd, ‘Raqqa is Being Slaughtered Silently’. Feitelijk was het een voortzetting van ons eerdere werk, het aan de kaak stellen van de nummer één terrorist, Bachar Assad, die een van de belangrijkste redenen was voor de opkomst van terroristische groeperingen in Syrië en de schandalige rol die zijn regime speelde om hun optreden te vergemakkelijken in het land nadat ze in Irak al allerlei terreurdaden op hun kerfstok hadden. Maar deze keer deed Assad een oogje dicht en liet ze in het land toe en hielp hen zich te verspreiden en hun invloed uit te breiden om zijn versie van het conflict die zijn media in het Westen probeerden te verkopen, te bevorderen, dat wil zeggen: hij was degene die het terrorisme bevocht. Echter, de eenvoudige camera’s van mobiele telefoons van het Syrische volk hebben de brutaliteit van het regime laten zien toen zij de vreedzame demonstraties die in 2011 begonnen neersloeg.
Onze campagne begon in april 2014 nadat IS de stad Raqqa overnam en bezette. Het primaire doel van deze campagne is om de stem van onze onderdrukte mensen die wegkwijnen onder de controle van deze criminele organisatie te laten horen, en een beeld van wat er gaande is in deze stad te presenteren, alsmede hun stem overal ter wereld gehoord te laten worden. Helaas is een van onze kameraden en activist in onze groep, Al-Moutaz Billah Ibrahim gedood door IS als straf voor het aan de kaak stellen van de misdaden van de organisatie, ik noemde het boven al. Het was hun boodschap aan ons om hen te vrezen en om ons werk te stoppen, maar we blijven ons werk doen ondanks de enorme offers die we maken en de verliezen die we lijden sinds de dag dat een van onze collega’s werd gevonden, onthoofd in zijn huis in de Turkse stad Urfa. De campagne is gericht op verschillende gebieden, de belangrijkste is om een maatschappelijk middenveld op te bouwen en via de media onze boodschap te verspreiden. We zijn geen professionele politici noch dragen we wapens, we kozen voor vreedzaam verzet als wapen omdat we geloven in de kracht en het vermogen om de kwade krachten van de duisternis, die in Syrië heersen te bevechten.
Het mediateam blijft werken om de wereld de werkelijke situatie in de stad Raqqa te laten zien. Wij zijn de exclusieve bron van accurate informatie van wat er zich binnen de stad afspeelt en we hebben tal van gebeurtenissen en informatie over IS ontdekt, zaken die de wereld versteld deed staan. Die informatie zou anders moeilijk te verkrijgen zijn, ware het niet dat wij beschikken over een netwerk van activisten in het veld, dat de feiten onderzoekt en dat ernaar streeft de juiste informatie aan de hele wereld te laten weten. Ons team in de stad doet pogingen om extremistische ideeën te bestrijden door toenemende bewustwording onder de mensen op verschillende manieren te stimuleren: met name via papieren publicaties en graffiti op de muren, geschreven in een stijl die we ook gebruikten tegen het Assadregime, en die we aangepast hebben in overeenstemming met de aard van de misdaden door IS uitgevoerd. Onze oorlog is veel uitdagender dan de oorlogen gevoerd door legers tegen Al-Qaida en IS, omdat deze oorlogen beëindigden zodra de terroristen gedood zijn, maar onze oorlog is het belangrijkste: om een einde te maken aan een extremistische ideologie en deze te verwijderen uit de hoofden van de mensen. Het is een oorlog tegen ideeën, niet tegen mensen, want de terroristen verspreiden zich van land tot land, met achterlating van hun radicale gedachtegoed, dat weer opgepikt wordt door jongere generaties, die op hun beurt weer de paden proberen te betreden van deze extremisten
De realiteit van vandaag drijft veel mensen tot wanhoop, maar de ervaringen die we doorstaan hebben maakten ons sterker dan wij zijn, maakten ons bewust van de betekenis van wat het is een krachtig mens te zijn. Wij geloven niet in een zogenaamde ‘Droom van de toekomst van Syrië’. Voor ons is dit niet gewoon een droom die we niet waar kunnen maken, maar een onontkoombaar feit dat op een dag gerealiseerd zal worden. Rust komt na de storm, en dan kunnen we de tuinen van onze huizen weer herstellen. Wij zijn het die de glans terug terug zullen brengen in onze stad. Elke vrouw en elke man zal in staat zijn om naast elkaar bij de rivier te zitten zonder het gevoel geïntimideerd te worden door de willekeurige patrouilles van de IS-politie. Onze kinderen zullen naar school gaan om wiskunde en literatuur leren, geen martial arts en ze zullen niet het gebrul van de vliegtuigen van de Assadregime horen, noch zijn hatelijke barrelbommen ervaren, maar het geluid van muziek. Mijn stad zal niet worden geregeerd door de wet van de jungle, door mensen die doen alsof ze de Heer dienen en regeren in Zijn naam, maar we zullen elkaar ten dienste staan. Ik help mijn christelijke vriend om het kruis verbrijzeld door IS te doen herrijzen, en hij zal me helpen de moskee vernield door vliegtuigen en raketten van Assad te herstellen.
De stad Raqqa is dag en nacht onder controle van IS en gaat gebukt onder de moeilijkste omstandigheden en in de schaduw van achterlijke wetten, haar onheus opgelegd door de wensen en verlangens van de extremisten. Het zijn omstandigheden die onverdraaglijk zijn voor mensen: alle basisdiensten zijn ver onder de maat (gezondheidszorg, onderwijs en andere openbare diensten), mensen ervaren extreme armoede, en geen enkel individu heeft recht op een waardig leven en om de meest fundamentele burgerlijke vrijheden te genieten. Niemand kan wat voor werk dan ook maar doen zonder de goedkeuring van IS. Men kan worden gearresteerd op ieder moment en worden gedood op de meest onvoorspelbare manier. Deze organisatie houdt er kwade ideeën op na en komt met nieuwe vormen van het ter dood brengen van mensen: verbranden, exploderen of door een tank overreden worden, en zo verder. Deze brutale praktijken tonen geen respect voor de menselijke waardigheid, zelfs niet op het moment van de dood van een mens. Kortom, men leeft in een stad waar bijna alles verboden is en onderworpen aan toezicht en controle en het is zelfs zo erg dat als ze dat konden, ze mensen de rantsoenering van zuurstofatomen die we ademen zouden opleggen.
We weten allemaal dat wanneer de krachten van het kwaad worden losgelaten, het moeilijk is om ze te bestrijden. IS heeft zich uitgebreid in het Midden-Oosten (Syrië en Irak), maar dit betekent niet dat het gevaar tot dat gebied zal beperkt blijven. Als er niets tegen IS ondernomen wordt, zal de organisatie de hele wereld schade doen lijden en in gevaar brengen, zoals we hebben gezien in Libië en op het Sinaïschiereiland in Egypte. Europa is niet immuun voor dit grote gevaar. Een oogje dicht knijpen tegen de stroom jihadisten naar het Syrische bloedbad is geen oplossing voor de wereld, noch voor de landen, die hen weg sturen om zich van hen te ontdoen om te voorkomen door hen worden geschaad te worden. Deze tolerantie zal veel problemen voor de landen waar de jihadisten afkomstig van zijn veroorzaken. Hoe kunnen we de komst in Raqqa van een Australische jihadist verklaren die van de andere kant van de wereld gekomen is en veel luchthavens gekruist heeft, om te vechten? Daarom moet de stroom van extremistische jihadisten naar de door IS gecontroleerde zones worden doorbroken, want zij zullen op een dag terugkeren naar hun land, geladen met de fanatieke ideologie van IS. Dit is niet een zaak die alleen overheden, maar ook gewone mensen aangaat. De intensivering van de relaties tussen Syrische vluchtelingen in Europese landen en autochtonen kunnen misschien helpen bij het verbeteren van de situatie door het vertellen van hun verhaal van het lijden en de tragedies die zij onder de heerschappij van die criminele organisatie hebben beleefd. Dit kan degenen die overwegen deel te nemen aan IS ertoe brengen die gedachte te heroverwegen en wellicht ontdekt hij of zij wat het effect is van de manipulatie van de propaganda gebruikt door de organisatie om haar ideeën te promoten en rekruten te werven, met name via sociale netwerken.
Anderzijds is het zo dat een verkeerde aanpak in de behandeling van moslims en Arabieren in Europa de mogelijkheid versterkt van het aantrekken van nieuwe elementen naar IS ten gevolge van vijandige meningen over hen in hun land, en zo vormt zich een groot aantal Nederlanders die voor IS vechten. Een voorbeeld van die verkeerde aanpak is de door de burgemeester van Rotterdam, Ahmed Aboutaleb gedane uitspraak toen hij Nederlandse moslims die de waarden van vrijheid niet konden respecteren de stellige suggestie gaf het land dan maar te verlaten.
Vergelijkbaar zijn de opmerkingen die door de Nederlandse minister-president Mark Rutte op zes februari jl. gedaan zijn, toen hij zei: ‘Het zou beter zijn als Nederlandse jihadisten die gaan vechten in Syrië sterven in plaats van dat ze terugkeren naar Nederland”. Deze weerspiegelen een slecht begrip van de aard van het probleem, want Syrië is niet de vuilnisbelt van andere landen. Bovendien zullen niet alle jihadisten die vechten in Syrië sterven, zoals de minister-president wilde dat zou gebeuren, maar een aantal van hen zal terugkeren naar het land en een bedreiging als tikkende tijdbom worden die elk moment kan ontploffen .
De oplossing ligt in de gelijktijdige eliminatie van het criminele regime van Assad en de extremistische IS, samen met het beëindigen van de stroom van jihadisten naar en van Syrië en dat op verschillende manieren. Onlangs werd een bijeenkomst gehouden in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen. Er werd veel gesproken over de situatie in Syrië en de diverse opties voor een oplossing, maar opmerkelijk was dat er iets essentieels in al deze bijeenkomsten onbrak, en dat was de uitsluiting van Syriërs zelf in de diverse bijeenkomsten. Naar hun meningen werd niet geluisterd. Bovendien kregen specifieke facties van het Syrische volk te horen dat zij gesteund zouden blijven worden, zoals de Koerdische milities ten noorden van Raqqa. En dat terwijl het Vrije Syrische leger al sinds vijf jaar geen steun heeft gekregen om de barrelbommen van Assad te stoppen. Dit soort conferenties gaat tot niets anders leiden dan tot nieuwe conflicten tussen de verschillende delen van het Syrische volk en tot het ontstaan van wat ik kantons noem, vergelijkbaar met die van IS.
Laat ik terugkeren naar de zaak van Syrische vluchtelingen en de problemen waarmee de Europese landen de laatste tijd te maken hebben. Recentelijk zijn er grote inspanningen geleverd om oplossingen voor het probleem van de strijd tegen smokkelaars te bedenken, zoals het bouwen van muren in landen waar vluchtelingen doorheen moeten. Maar al deze oplossingen zijn oplossingen die niet doorslaggevend zijn, de problemen herhalen zich en er zullen andere tragedies volgen. De ene en enige oplossing is om te kijken naar de reden voor de vlucht van deze mensen en het fundamentele probleem aan te pakken, namelijk de aanwezigheid van het regime van Bashar Assad en de terroristen samen. Iedereen zou moeten weten dat de meeste leiders van extremistische groepen in 2011 losgelaten zijn uit de beruchte Sednaya gevangenis in Syrië.
Zullen we ons ooit afvragen waarom deze mensen werden vrijgelaten en waarom ze nu terroristische groeperingen leiden? Een voorbeeld is Abu Luqman, nu ‘leider’ van de stad Raqqa, een van de belangrijkste mannen van IS in Syrië. Alle problemen kunnen worden samengevat in één oplossing en dat is de eliminatie van het bewind van Bashar Assad en van het terrorisme. Angst voor terrorisme kan niet te boven worden gekomen en zal niet eindigen zonder een oplossing voor het probleem in Syrië. Er zullen nog tientallen, ja zelfs honderden strijders naar Syrië gaan en hier terug komen. Als civiele organisatie roepen we dit Parlement op om de Syrische samenleving beschouwen als een samenleving als de hare en niet om onderscheid te maken tussen verschillende groepen in Syrië. Wij roepen er ook toe op dat civiele organisaties worden ondersteund om het probleem van het dragen van wapens op te lossen, omdat deze het best geëquipeerd zijn om oplossingen voor de zeer gecompliceerde problemen aan te dragen. Ik benadruk dat organisaties moeten worden gesteund die actief zijn binnen het Syrische thuisland en niet die er buiten werken. We doen een beroep op uw Parlement om druk uit te oefenen op de Westerse alliantie, die Koerdische strijdkrachten steunt, die de rechten van Arabieren, Turken, en Syrische christenen met voeten treden op het platteland van Raqqa.
Als Syrische jongeren geloven we in redding en verandering en verlangen we naar vrijheid die inmiddels het leven van veel Syriërs gekost heeft. Als Syrische jongeren willen we in een democratisch en pluralistisch land leven, dat vrij en onafhankelijk is, waar de regels van de wet gelden zoals in uw land, een land dat zijn burgers respecteert, ongeacht hun ras, kleur, religie, etniciteit of religieuze doctrine, een land waar het enige verschil tussen de burgers gelegen is in de uitvoering van hun taken en het legitiem opeisen van rechten, een land waar Assad en zijn dictatoriale regime ooit verleden tijd zal zijn en IS een pijnlijke herinnering voor zijn kinderen.
Tot slot dank ik u nogmaals. Ik ben ervan overtuigd dat ik namens miljoenen Syriërs een beroep op u doe. Laat het terrorisme van IS u niet de ogen sluiten voor het systematische terrorisme dat het regime van Assad en zijn criminele bende vertegenwoordigt. Beide zijn medeplichtigen in hun misdaden tegen het Syrische volk. Laten we niet vergeten hoe de officiële mufti van het Assadregime, Ahmad Hasoun Europa dreigde met zelfmoordaanslagen en slapende cellen, en hoe haar dwaze minister van Buitenlandse Zaken Europa veroordeelde, omdat het oude continent het Assadregime boycotte en ertegen opstond.
Bovendien is het zo dat onze activisten in Raqqa ons meegedeeld hebben dat IS leden, één in het bijzonder, die hoog in de hiërarchie van IS staat, onlangs vertrokken is uit Syrië, op weg naar Duitsland of Nederland. Deze twee landen werden specifiek genoemd. Het kan zonder meer worden aangenomen dat hij niet richting deze twee landen is gegaan om vrede te stichten.
De beschaafde wereld, die vrede en mensenrechten bepleit, zou een eind moeten maken aan het Assad- en IS-tijdperk, zodat de wereld kan profiteren van stabiliteit en de mensen in de regio in vrede en veiligheid kunnen leven. Anders zal meer chaos en meer extremisme de hele wereld vroeg of laat raken.
