50 Shades of Orange: Ik, Beatrix

14-03-2013 11:00

Uitgeput strekte ze zich uit op de divan in haar atelier. Ze sliep nooit overdag, maar die regel was ongeschreven. Het kon dus wel – toegeven aan deze plotselinge vermoeidheid. Ze sloot haar ogen en hoorde toen pas hoe stil het was. Er waren wel geluiden – in de paleistuin klonk het gejank van een kettingzaag die op het punt stond een zieke vleugelnootboom te slachten – maar in de kleine ruimte om haar heen was het stil. Rustig. Ze wreef de kleiresten van haar vingers en liet ze als kleine rolletjes op het tapijt vallen. Het was niets voor haar om dat te doen. Maar dat was deze ledigheid ook niet.

Ze voelde dat ze in slaap ging vallen. En dat ze dan door zou slapen totdat ze haar kwamen zoeken. Op hun tenen zouden ze zich over haar heen buigen, luisterend naar het sonore gesnurk waar Claus weleens van wakker lag. Misschien lieten ze haar liggen. Legden ze nog een deken over haar heen en vertrokken dan naar huis. Dan zou ze midden in de nacht wakker schrikken en beseffen dat ze alleen was.

Ze sliep toen de boom in de tuin neerviel en de grondvesten, en de divan waarop zij lag, schudde. Het geraas van de krakende takken als onweer in de verte.

In 50 Shades of Orange publiceert schrijver Mariëtta Nollen tot aan de kroning iedere dag een fragment uit haar roman Ik, Beatrix. Zo maar wat scènes uit het leven van onze koningin, die zo maar echt gebeurd kunnen zijn. Het ebook is hier te bestellen. Mariëtta publiceert ook op De Nieuwe Pers en twittert.