Op 28 juni 1944 werd Nico Jonk gearresteerd. Net als zovelen deed het neefje van mijn opa werk in het verzet. Hij was aangesloten bij Knokploeg Waterland, een groep die in de Beemster en omstreken onder andere bevolkingsregisters en distributiekantoren overvielen. Nico werd door de Duitsers gevangen gezet in het Huis van Bewaring aan de Weteringschans in Amsterdam. Vanuit de gevangens schreef hij zijn laatste briefje:
Lieve ouders, broers en zussen,Stel u allen gerust want het gaat met mij goed. U moet maar zo denken: de mens wikt en god beschikt. Als ik moet sterven dan met god en voor mijn vaderland. Maar zolang er leven is, is er hoop. Moed verloren, alles verloren. Nico
Een poging om hem en zo’n 70 andere verzetslieden te bevrijden uit de Amsterdamse gevangenis mislukte. Een dag later, 16 juli 1944, moest Nico Jonk zijn eigen graf graven in de duinen van Overveen. Samen met veertien anderen vond hij die dag de dood in een Duitse kogel.
Het precieze getal is moeilijk te geven, maar men gaat er van uit dat zo’n 2000 Nederlanders gedurende de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers zijn geëxecuteerd. De meeste van hen waren actief in het verzet. In totaal waren er zo’n honderdduizend Nederlanders die hun leven in de waagschaal stelden door verzet te plegen, groot of klein, en onderdak te bieden aan landgenoten die voor hun leven moesten vrezen. De meeste van hen waren gelukkig genoeg om Nederland bevrijd te zien worden.
Ik weet oprecht niet of ik zou durven wat Nico en al die anderen hebben gedaan en ik heb daarom ook het diepste respect voor hen. Een groter offer kun je niet brengen voor je land en voor je landgenoten.
Afgelopen zaterdag startte Geert Wilders zijn verzetstoer. Samen met zijn mede-PVV’ers reisde Wilders af naar Spijkenisse. De broodjes gesmeerd, gezellig met z’n allen in de bus. Op de markt van Spijkenisse wandelen Wilders en zijn companen een uur rond terwijl zij foldertjes uitdeelde en handtekeningen ophaalden. Verzet! De zelfbenoemde Limburgse koene ridder Dion Graus werd door een journalist gevraagd of hij er trots op was om onderdeel uit te maken van het verzet. Vanachter zijn gekleurde brillenglazen antwoordde hij ondubbelzinnig: ja. Zijn moeder was trots op hem. Hij was tenslotte de laatste ridder van Nederland. Een man van het verzet.
Het verzet is terug. Dit keer niet omdat een vreemde mogendheid ons land heeft bezet en delen van onze bevolking wil uitroeien, maar omdat een wezenloze populist zijn zetels ziet verdampen in de peilingen.
Bij de NOS was Wilders te zien naast dikke stapels papier met verzetsberichten. Al 30 duizend Nederlanders hebben verzet aangetekend via zijn website. Heerlijk, veilig vanachter je computer verzetsstrijdertje spelen: gewoon een formuliertje invullen met gekanker op de regering en dan op verzenden drukken.
Van sommige dingen blijf je af, omdat je er ontzag voor hebt en respect. Zo’n ding is het verzet. Mannen en vrouwen die hun leven in de waagschaal stelden omdat zij weigerden te buigen voor tirannie. Wij herdenken hun heldenmoed en zijn dankbaar.
De verzetstoer van Wilders is schaamteloos en smakeloos. Het is bovendien een dikke middelvinger richting al die mensen die wél wat hebben ondernomen voor hun vaderland. Die meer hebben gedaan dan een uur rondlopen over een braderie in electoraal zorgvuldig uitgekozen stadjes in de hoop een minuut of twee te krijgen in het achtuurjournaal. Mensen die écht wat hebben betekend voor de vrijheid.
Man, wat hoop ik dat Nico in het hiernamaals Dion Graus nog eens tegen het lijf loopt.
