Om de onbarmhartig fel schijnende zon te weren, waren alle gordijnen gesloten. Het hielp niets. De bus was een oven op wielen. In de verzengende hitte was het bijna onmogelijk de ogen open te houden. Toch probeerde ik door een kier tussen twee gordijnen de eerste beelden van Iran in me op te nemen. Door de droogte was de aarde gebarsten. Af en toe trotseerde een plukje gras de verschroeiende zonnestralen.
In de langgerekte dorpjes die we passeerden stonden de gebouwen pal aan de weg. Als filmdecors in een western. Erachter strekte de ongezelligheid van het doffe en kleurloze landschap zich uit. Het was vrijdag, rustdag. De rolluiken waren naar beneden, de marktkramen verlaten. Overal hingen enorme billboards met portretten van jongetjes met vlassnorretjes en vriendelijk kijkende huisvaders met keurig getrimde baarden. Soldaten die sneuvelden in de oorlog met Irak van 1980 tot 1988. Martelaren waren het, heldhaftige strijders voor de islamitische revolutie. Ze waren niet vergeten. Hun bloed had niet voor niets gevloeid. “Vervelend dat je zoon gestorven is, maar kijk eens naar dit bord: hij is voor eeuwig een Held.”
De chauffeur van de bus was druk met van alles, behalve het stuur vasthouden en op de weg kijken. Eerst stofte hij met een doek het dashboard af. Daarna probeerde hij met twee handen de tape, die gekronkeld uit een cassettebandje hing, weer op de spoeltjes te krijgen. Ondertussen bemoeide hij zich ook nog met de indeling in de bus. Telkens als nieuwe passagiers instapten, vond er een stoelendans plaats. In Iran worden volwassen mannen en vrouwen, behalve als ze getrouwd zijn, niet geacht naast elkaar zitten. Een ventje van een jaar of tien was voortdurend de pineut. Als de bus een oneven aantal vrouwen telde, moest hij naast een vrouw zitten. Stapte er nog een dame in, dan werd hij weer naast een man gezet. In een half uur tijd moest hij achtmaal verkassen. Na de zevende keer zuchtte hij even.
Dit verhaal werd geschreven door Wiep Idzenga en verscheen eerder op torpedomagazine.nl, de online versie van het te vroeg ter ziele gegane blad Torpedo.
