President Barack Obama bezoekt Israël en het autonome door de Palestijnse Fatah-beweging bestuurde Palestijnse Gebied. Dit om het vredesproces tussen Israel en de Palestijnen, dat al jarenlang stilligt, vlot te trekken. Sinds 2009 weigeren de Palestijnen om over vrede en een definitief vredesverdrag te onderhandelen, ondanks het toen gedane aanbod tot een Palestijnse staat van premier Netanjahoe, begeleid door een bouwstop in Joodse dorpen op de Westbank (de nederzettingen).
Israëli’s willen die vrede en de tweestatenoplossing. Uit opiniepeilingen blijkt ook dat nog steeds een ruime meerderheid (56 procent) van de Israëli’s achter de tweestatenoplossing staat. Ze willen dus en een staat voor Israëli’s en voor Palestijnen. Dat percentage is echter wel aan het dalen. Hoe is dat te verklaren? Daarvoor zijn zeven redenen:
1. Elke terugtrekking uit veroverd gebied heeft Israël alleen maar ellende opgeleverd. Zowel de terugtrekking uit Libanon in 2000 als de Israëlische terugtrekking uit Gaza in 2005 zijn ‘beloond’ met het afvuren van duizenden raketten op Israëlische burgers. Vanuit Gaza zijn sinds 2005 meer dan 14.000 raketten afgeschoten op Israëlische steden en dorpen. De bevolking in de gebieden waar deze raketten vallen leeft in angst, moet vaak weken achtereen in schuilkelders schuilen en is getraumatiseerd geraakt.
2. De vredesverdragen die Israël in ruil voor terugtrekkingen heeft gekregen, blijken weinig waard te zijn. Want op het moment dat moslimfundamentalisten aan de macht komen, voelen die zich niet gebonden aan afspraken met Joden. Dat gebeurde met Hamas, dat pertinent weigert de Oslo vredesakkoorden uit te voeren. Een zelfde scenario lijkt nu in Egypte te gaan plaatsvinden, waar Mohammed Morsi van de fundamentalistische Moslimbroederschap president is geworden. Morsi beschouwt Joden als afstammelingen van apen en varkens, zo was januari 2013 op de Egyptische TV en Pownews te zien, en een vredesakkoord met een varken is vanzelfsprekend niet veel waard.
3. De Israëli’s zien dat de Palestijnen niet zo veel belang hebben bij een definitief vredesverdrag. Op het moment leeft al 100 procent van de Palestijnen in Gaza en 96 procent van de Palestijnen op de Westbank onder zelfbestuur.
4. Hier komt bij dat vrede wel eens heel nadelig zou kunnen zijn voor de Palestijnen. De onderlinge verdeeldheid tussen de Palestijnen – Hamas wil nooit vrede met Israël, staat in hun Handvest – zou nog meer op scherp gezet worden. En de Palestijnen vrezen dat na een vredesverdrag de internationale hulpgelden – goed voor maar liefst eenderde deel van de Palestijnse economie – worden afgebouwd.
5. Bovendien bleek al eerder dat de Palestijnen niet bijster geïnteresseerd zijn in een tweestatenoplossing. Israëlische regeringen hebben in 2000, 2001 en 2008 vrede aangeboden op basis van het afstaan van 100 procent van Gaza en circa 95 procent van de Westbank. Dat is drie maal geweigerd. Uit opiniepeilingen onder Palestijnen blijkt ook dat 66 procent alleen maar iets ziet in een tweestatenoplossing als die uiteindelijk leidt tot de totale vernietiging van Israël.
6. Dat veel Palestijnen Israël vernietigd willen zien wordt mede veroorzaakt door de officiële, door de Palestijnse regering gesponsorde haatcampagne tegen Israël en Joden, zoals op de Palestijnse staatstelevisie. Zo werd 2 weken terug nog op de officiële Hamas televisie gepropageerd dat zelfmoordaanslagen tegen Joden de meest verheven vorm van jihad is. Terroristen en aanslagen worden bejubeld.
Deze haatcampagne is uiteraard volstrekt strijdig met de Oslo-akkoorden waarin de Palestijnen zich verplicht hebben tot normalisering van betrekkingen met Israël. Het is ook volstrekt tegenstrijdig met de daarin beloofde vredeseducatie.
7. Het moslimfundamentalisme rukt bovendien steeds verder op in de Arabische wereld. Er is een grote kans dat Syrië in handen komt van moslimfundamentalisten, als het regime van Assad valt. Als dat gebeurt, wordt ook Jordanië kwetsbaar. Israël zou dan uiteindelijk omringd kunnen worden door regimes die op islamitische geloofsgronden van mening zijn dat Joden geen centimeter ‘islamitische’ grond mogen bezitten. Daarmee wordt de Westbank als militaire buffer van essentieel belang.
Dus hoewel nog steeds een ruime meerderheid van Israëli’s achter de tweestatenoplossing staat, is het hun tegelijkertijd duidelijk dat werkelijke vrede met de Arabieren en de Palestijnen momenteel vrijwel niet te realiseren is. Want zelfs de al gesloten vredesverdragen – met Egypte, de Palestijnen en Jordanië – lopen gevaar of worden al lang niet meer nagekomen. Israëli’s komen dan ook tot de trieste constatering dat veiligheid voorlopig zal moeten komen van veiligheidshekken en militaire kracht.
Tom Struick van Bemmelen is voorzitter van Likoed Nederland en oud-lid van de Eerste Kamer namens de VVD.
