Ja, ik ben een Marcouch-deskundige. Hatseflats. Ik heb er verstand van, zegt men. Een journalist van een regionale zender gaf me die benaming. Ik zal het direct op mijn cv zetten. Afgelopen week hingen ook allerlei kranten aan de telefoon. Wat ik er van vond. Van de islam. Van Ploumen. Van de PvdA. En van Marcouch natuurlijk. Wat ik vind? Marcouch moet gewoon blijven. Dat ten eerste. Ten tweede heeft het partijbestuur terecht ingegrepen. Dat moet ik uitleggen.
Ik ben voor 90 procent fan van Marcouch. Ik hou van zijn bommetjes. Ik hou van zijn interventies. Ik hou van zijn lichte schokgolven die hij door zijn stadsdeel laat gaan. Dan heb ik het niet eens over de resultaten die hij inmiddels heeft behaald.
Homo-nota
Marcouch is de enige die de discussie aanzwengelt. Die homo-nota was (en is) verschrikkelijk nodig. Alleen al het feit dat allerlei mensen nu roepen dat het stadsdeel er een slechte naam door krijgt en dat ‘weer een bepaald geloof de zwarte piet toebedeeld krijgt’, geeft aan hoe nodig die bommetjes zijn. Maar ook zijn interventies over hangjongeren. Over tuig. Over families die niet willen deugen. Zijn hameren op de eigen verantwoordelijkheid. Mooi ook hoe hij telkens een spiegel voorzet: Kijk nou eens naar jezelf. Hij is continu aan het porren. Aan hem ligt het niet dat de discussie rond integratie stilvalt.
Hij is een sociaaldemocraat die meisjes wil emanciperen. Hij wil ze verheffen tot verlichte wezens. ‘Ze moeten zelf gaan nadenken.’ Ze moeten die ketens afgooien. Je kunt dat alleen doen door af en toe te provoceren. In de traditie van Luther. In de traditie van Ayaan Hirsi Ali. Als hem de tijd gegund is, gaat hij verder. Geloofsafval. Vrije partnerkeuze. Hij wil het allemaal aanzwengelen, heeft hij mij beloofd (bij de Chinees).
Moslimbroederschap
Het enige is dat mensen met Ahmed moeten praten. Seculieren. Liefdevolle seculieren die hem op het hart drukken dat Koranlessen op openbare scholen geen optie zijn. Dat mensen als Al Qaradawi – geestelijk leider van de moslimbroederschap – die hij ooit naar Nederland wilde halen – geen voorbeeld kunnen zijn. Dat elke vorm van scheiding tussen jongens en meisjes onwenselijk is. Dus geen gescheiden zwemmen bijvoorbeeld. Geen aparte ingangen, waar dan ook. De scheiding tussen kerk en staat is heilig.
Alla. Hij zit op de goede weg. Hij noemde zich laatst nog – in een interview in Trouw – een humanist, omdat hij het individu voorop stelt. Ook daaruit blijkt weer hoe hij schuift. Ahmed Marcouch, door velen gezien als een wolf in schaapskleren, noemt zichzelf een humanist.
Fatima Elatik
Kortom. Geef hem nog vier jaar. Hij is de enige die knuppels in het eigen hoenderhok kan gooien. Ahmed Baadoud. Fatima Elatik. Fouad Sidali. Allemaal aardige mensen. Maar zij zullen zich altijd op de vlakte houden. Terwijl het islamdebat het verdient om te blijven leven. Het vuur moet hoger. Sinds Ayaan weg is en andere critici zich uit veiligheidsoverwegingen niet meer roeren, hou ik me misschien vast aan een strohalm. Maar vertel me dan wie dat islamdebat wel vlot trekt.
Marcel Duyvestijn is liefdevol lid van de PvdA.
www.liefdevollid.nl
