Wat gebeurt er wanneer het land vergankelijker is dan de mannen die erom vechten? Het Corn Island van de titel bevindt zich in het midden van een grensconflict, tussen Georgië en Abchazië. De rivier Inguri is een natuurlijke grens met de bijzondere eigenschap dat jaarlijkse overstromingen kleine nieuwe eilandjes scheppen en vermorzelen. Vruchtbaar, maar tijdelijk land.
Een opa (Ilyas Salman) gaat er aan land. Zoals zo veel boeren in de regio ziet hij de potentie van dit eilandje, en gaat het bewerken samen met zijn kleindochter (Mariam Buturishvili). Met een slome precisie volgt de camera hoe ze een huis bouwen, voor eten zorgen en beginnen met zaaien. Het verhaal gaat bijna niet van het eiland af. Dit is hun kleine wereldje, de rest is niet van belang.
Maar er is welzeker een buitenwereld. Bootjes met soldaten varen langs, de ene keer Georgiërs, de andere keer Abchaziërs. Stilzwijgend proberen de man en het meisje te blijven werken. Een geweerschot doet ze even opkijken, met pijn in de ogen. Dat conflict is ze ook niet vreemd. Maar dat willen ze vooral negeren. Het 15-jarige meisje trekt echter ook de aandacht van de soldaten, die al zo lang van huis zijn. Het omringende water biedt bescherming, maar hoe lang?
Hoe hard de mens ook probeert om de natuur te beheersen, of het landbouw is of het trekken van grenzen, het lukt altijd maar beperkt. Uiteindelijk is het de natuur die de dienst uitmaakt. Dat is wat regisseur George Ovashvili met zijn film wil laten zien. Opvallend is dat de Georgische regisseur kiest voor Abchazische hoofdrollen. Die kant wordt in zijn eigenland nauwelijks belicht.
Op veel momenten doet Corn Island denken aan Spring, Summer, Fall, Winter and… Spring van de Koreaanse filmer Kim Ki-Duk. Twee mensen, afgezonderd van de wereld in een cyclische vertelling en nauwelijks dialoog. Waar de Koreaanse film echter werkte als een extreem goed geslaagd vormexperiment, blijft Corn Island een beetje vastzitten in zijn eigen subtiliteit. Het isolement wordt vooral heel lang uitgespeeld. Dat werkt, maar is ook wel heel beheerst.
Zelfs wanneer er geweld naar het eiland komt, blijft het in de meeste opzichten ver weg. Een hert wordt op het droge stukje door soldaten doodgeschoten en met een bloedig spoor weggetrokken, maar dat gebeurt midden in de nacht. Veel meer dan bloed zien we verder niet. En we horen wat schoten.
De muur die de opa en zijn kleindochter hebben opgetrokken wordt daardoor niet keihard doorbroken. Het is vooral steeds dreiging, dreiging, dreiging. Misschien is dat een realistischer beeld van hoe het leven in die streek eraan toegaat, maar de film kiest daarbuiten duidelijk steeds voor de symboliek die er wel dik bovenop ligt. Net wat meer écht gevaar past daar goed in.
Maar zolang je erop bent ingesteld dat je ruim anderhalf uur lang getrakteerd wordt op mooie beelden, met een stille overpeinzing in de kern, kun je ook niet teleurgesteld worden. Want goed gemaakt is het zeker.
