Dit is waarschijnlijk mijn laatste brief, mijn laatste brief aan jou. Echt waar, dit is de laatste. En dan gooi ik hem weg, in de koude Noordzee. Weg.
Dromen, dagdromen, ijlen over jou, over ons, over mij toen ik met jou was en over onze aankomende ontmoeting. Waarschijnlijk val ik op mijn knieën neer en vraag huilend, duizendmaal om vergiffenis. Jij zou denken dat ik mij, zoals altijd, weer ongelofelijk aanstel, maar god, laat mij dromen, blijf er vanaf. Ik zie jou als het limonadekraampje in de woestijn, als de Anouk die we naar het Songfestival sturen, als de man die de winnende penalty maakt en dat wij dan ook een keer het WK winnen. Wij zijn het gouden koppel, wij kloppen, net als een puzzel passen wij zonder enige twijfel bij elkaar, in elkaar. Jij weet het nog niet, maar ik ben er van overtuigd. Elke zin, elk woord weet ik uit mijn hoofd, ik hoef niet meer te repeteren om jou daarvan te overtuigen, die tijd heb jij mij wel gegeven. Mag ik nu? Mag ik nu op? Mag ik het nu dan eindelijk zeggen?
Ik heb het verkeerd gedaan lieve X, dat weet ik en dat weet jij ook. Je bent het beste wat mij is overkomen en nu overkom je iemand anders. En dat is niet erg, maar daarom moet ik je wel in de zee gooien. Ik wil verdomme ook gelukkig worden, ik wil ook het echte leven proeven en dat lukt niet zo. Jij wordt nog eens mijn dood, mijn dood aan zelfmedelijden gecombineerd met het ideaal van ons samen zijn. En dat mag helemaal niet. Ik sterf namelijk aan een andere enge ziekte. Niet aan een liefde die ooit op de klippen is gelopen, omdat het gewoonweg nog niet onze tijd was. Nee, zo is mijn einde niet geschreven.
Dood. Ja, ik hou van jou tot de dood ons scheidt, omdat je nou eenmaal daar zit, omdat je nou eenmaal niet uit te gummen bent, in mijn hoofd noch in mijn ziel. Ik neem alleen nu afscheid van jou, niet van de jou in mij, maar van jou losstaand zelfstandig iets. Dag woestijn meisje, dag poppedijntje, dag boterbloempje. Ooit drinken wij vast wel weer eens samen rode wijn en biecht ik op dat ik je moeder nooit heb gemogen en dat je hond stinkt. Maar voor nu, voor nu neem ik afscheid.
Dag.
