Het is een facebookpost van Robert-Jan Gruijthuijzen waardoor ik terug grijp op One Last Laugh In A Place Of Dying, het tweede, laatste en legendarische album van The Godmachine. Nu grijp ik de laatste maanden sowieso al vaker terug op het werk van Robin Proper-Sheppard, de zangergitarist en schrijver van The Godmachine en later Sophia en May Queens. Maar nu dus One Last Laugh In A Place Of Dying, zeer gericht deze plaat omdat de Robert-Jan meldt dat The Liszt een nieuwe EP op de website heeft geplaatst, Those Days Are Gone. Vier nieuwe nummers van zijn band. De band waar hij al die jaren met bassist Ronald Herregraven speelt, een bezeten ijshockey fan, begenadigd bassist, bijna vader van twee, bij het grote publiek bekend van de televisie serie Over Mijn Lijk en net als ik loopt hij weg met het werk van Robin Proper-Sheppard.
Schrijver van nummers die ergens in de afgelopen twintig jaar zich in mijn muzikale geheugen en in sommige gevallen zelfs in mijn ziel gegriefd hebben.
Mijn eerste kennismaking met Proper-Sheppard was ergens begin jaren 1990, een nummer van The Godmachine in een blokje met twee andere bands met ‘God’ in de naam op Radio 3, ergens na achten. De naam werd op een kladblokje gekrabbeld, het debuut van het Amerikaanse trio kwam op de lange lijst van te kopen platen te staan. Het was echter de opvolger die een jaar later alles op scherp zette. One Last Laugh In A Place Of Dying, was een instant klassieker in mijn vriendenkring, zo scherp en emotioneel geladen, een tergend hoogtepunt in een toen unieke combinatie van hard rock, postrock en indierock.
Maar helaas was ook meteen het einde van de eerste band van Proper-Sheppard. Tijdens de opnames was namelijk Jimmy Fernandez overleden. Kanker, een zeer agressieve hersentumor, had in nauwelijks een jaar tijd het leven uit de bassist gezogen en daarmee uit het trio. One Last Laugh In A Place Of Dying was niet eens af en is ook nooit afgerond.
De plaat die wij in 1994 kapot draaiden (en nog jaren daarna) omdat hij ons zo diep raakte, was wat er was toen Hernandez ging. Een kale versie van wat de plaat had moeten worden. En misschien wel juist daardoor een meesterwerk. Pijnlijk kale slowcore, waar de pijnlijke stilte van kanker de ruimte tussen de tonen lijkt te vullen.
Geregeld hebben Ronald en ik tegen elkaar op lopen pochen wie het meeste van The Godmachine thuis had staan. Geen flauw idee wanneer de eerste keer was, maar ooit was die er en er volgende daarop nog meer. Muziekliefhebbers die elkander zo af en toe vinden in en rond de duivelstempels van rock ‘n roll. En Ronald heeft nu kanker. Een bericht dat hij in 2010 via facebook met de wereld deelde en door mij werd ontvangen met One Last Laugh In A Place Of Dying.
Een associatie die ik nu, wederom dankzij een bericht op Facebook, weer heb. Those Days Are Gone, vier nieuwe nummers van The Liszt. Met Herregraven, Gruijthuijzen, een tweede gitarist en een nieuwe drummer, vast de drummer waar Herregraven nauwelijks vier jaar terug voor Cul de Sac over sprak. En met een titel die de lading van het moment dekt, net als de laatste leg van The Godmachine.
Vier nummers waar de nodige stoner en noiserock invloeden terug zijn te horen en de akoestische titelsong en de afsluiter Freak Out Or Die het meeste indruk maken. Hoewel ik bekend ben met deze rustigere kant van The Liszt, hoor ik hier een band op zijn breekbaarst zonder aan de spanning te verliezen. Met de nodige invulling van ondergetekende wordt hier afscheid genomen van betere tijden. Afscheid genomen van de band die met Slaves en het debuut Coming From Doubt, Journeying To Truth twee stevige rockplaten heeft opgenomen, die – als de origine niet in Oss lag maar in Austin -wereldhits hadden kunnen worden. Om deze ep af te sluiten met een tien minuten durende statement in Freak Out Or Die. Een statement die past bij de wijze waarop Ro Herregraven sinds 2010 het leven vastpakt, aanklampt en doorbijt. Hopelijk, en dat vooral voor hem en zijn naasten voorlopig nog niet in de voltooid verleden tijd geschreven.
Maar ga vooral zelf luisteren hoe dat klinkt. De ep staat online, kan worden gedownload en de opbrengsten gaan naar No Guts, No Glory, de stichting die zich inzet voor (opgegeven) kankerpatiënten en hun wensen.
