“Dazzled Sticks, is het er één of zijn het er meerdere?” rapt Sticks op albumopener Zegevieren. Daar kunnen we kort in zijn, het zijn er meerdere. Dazzled Sticks bestaat uit Dazzled Kid (Tjeerd Bomhof) en Sticks (Junte Uiterwijk) en beide hebben hun sporen meer dan verdiend. Fakkelbrigadier Sticks bij onder andere Opgezwolle en Great Minds, Bomhof als Dazzled Kid en Voicst.
Goed, muzikale alleskunner Bomhof en rap eindbaas Sticks op één plaat dus. Een samenwerking op hoog niveau of een gigantische tegenvaller? Dat eerste en flink ook. Productioneel is het snaarstrak en dankzij Bomhof een stuk meer poppy in vergelijking met ouder werk van Sticks. Van de achtergrondkoortjes op Wat Je Doet Voor Een Ander en de vrolijke synths op Dans tot de opgewekte beats op Hooligans in Bloomingdale en het verdomd catchy klinkende De Tunnel.
Laatstgenoemde is naast het trage, voortstuwende Blijven Lopen en het minimalistische Soeffies (met een bijdrage van Adje) één van de hoogtepunten van deze plaat. Adje zou de enige gast moeten zijn op deze plaat, maar uw recensent hoort toch echt Rico in de openingstrack hoor. Dazzled Sticks staat vol met een opvallende combinatie van dromerige zanglijnen en beukende baspartijen. De beats zijn afwisselend chaotisch hard en opbouwend sfeervol. En dan nog de lines van Sticks.
Ja, want daar zitten zoals altijd weer een aantal pareltjes tussen. Wat dacht je van “Knetterhard als Patty Brard wanneer ze dronken is, obnoxious. Alles naar de verdommenis” in Blijven Lopen, “Meer Shota’s dan Arveladze. Niet Sören Lerby, ik ben Dirty Harry” in Soeffies en “Zoveel haaien toch een fraaie uit de zee gevist. Een zeemeermin, min of meer, maar meer dan een minnares” in Body Rap. En geen plaat zonder een beetje namedroppen. Van Eva Longoria tot Roy Orbison en van Steve Jobs tot Balotelli.
Ondanks de luchtige productie zijn de tracks soms wat zwaar, met het melancholische Helemaal Niks en hints naar Charlie Hebdo en het conflict tussen Palestina en Israël. Deze samenwerking op hoog niveau is er eentje die naar meer smaakt en future classic die de vaderlandse rapgame verziekt, want jeetje, wat is dít goed.
De line in Zegevieren na de retorische vraag of het er één of meerdere zijn, dekt de lading het best: “Hoe dan ook, ze komen zegevieren”.
