“Ik vroeg me in een column af waarom we toch zo weinig durfden ‘opkomen voor de wetten en waarden van het land waarin we leven.’ Ik vertelde het verhaal van een Frans-Marokkaans kunstenaar die een paar vrouwenschoenen met hoge hakken op een gebedsmatje plaatste, om de rol van de vrouw binnen de islam aan te kaarten. De galerie die zijn werk exposeerde, kreeg zoveel bedreigingen dat het kunstwerk snel weggehaald werd.
[Ik werd beschouwd als racist.] De toenmalige burgemeester van Molenbeek, Philippe Moureaux (PS) vond mijn gedachtengoed al even abject en hij duwde me zonder enige nuance in de rechterhoek.
Journalist Frédéric Deborsu toonde hoe de radicale Islamitische literatuur vrij te koop was in Molenbeek. Maar burgemeester Philippe Moureaux vond Deborsu een islamofoob en zei dat er was niets aan de hand was in zijn gemeente. “De islamofobie is vandaag, wat jodenhaat in de jaren dertig was”, klonk het bij de burgemeester.
Maar niet alleen in Molenbeek, ook in andere Brusselse gemeenten, woedde en woedt het islamisme.
Toen de Franse Islam-critica Caroline Fourest een lezing kwam geven aan de ULB werd dat verhinderd door agressieve spreekkoren.
Bert Anciaux (SP.A) legde in de Senaat zelfs een voorstel neer dat islamofobie strafbaar zou maken.
Wie bedenkingen formuleerde over de sluipende radicalisering in Brussel, werd door hoogmoedige weldenkenden meteen weggezet als racistische islamofoob.”
De Belgische journalist Luckas Vander Taelen beschreef, net als de Nederlandse journalist Arthur van Amerongen, de opkomst van radicalisering en islamisering in Brusselse wijken als Molenbeek. Dat mocht natuurlijk niet, want de werkelijkheid benoemen is ‘racistisch en islamofoob’. Nu die ‘racistische en islamofobe’ werkelijkheid uit Molenbeek het leven heeft gekost van zoveel onschuldige jonge slachtoffers in Parijs vraagt Vander Taelen zich in Knack terecht af: waar boijven de excuses van de burgemeester van Molenbeek?
Wij vragen ons bovendien af: waar blijft de rehabilitatie van Arthur van Amerongen?
