Eigenlijk is hij ook vooral maar een vriendelijke lobbes. Fúsi (Gunnar Jónsson) is 43 jaar oud, woont nog steeds bij zijn moeder, en het is maar de vraag of hij ooit de liefde van de vrouw heeft gekend. Hij is sociaal niet de handigste. En zijn kolossale omvang maakt dat hij meer dan eens wordt gepest door zijn collega’s, op het vliegveld waar hij aan de bagageband werkt. Maar het vriendje van ma heeft een vreselijk verjaardagscadeau in petto, om hem uit zijn schulp te krijgen.
Hij moet op linedancing. Zelfs in de ijzige contreien van IJsland geeft het idee hiervan koude rillingen. Zo ook voor de verstokte vrijgezel, die liever rond kart in zij autootje. Een beetje metalplaten aanvragen bij zijn favoriete radio-dj, die hem zelfs bij naam kent. En legendarische veldslagen naspelen met modeltanks en dobbelstenen bij zijn enige vriend.
Op de cursus komt hij Sjöfn (Ilmur Kristjánsdóttir) tegen. Een vrouw die zijn contact niet lijkt te schuwen, met wie hij zelfs kan lachen. Zij leert hem de schoonheid van Islands in the Stream van Dolly Parton. Maar misschien is het louter simpele kalverliefde die hem anders naar het nummer laat kijken. En wie zegt dat zijn nieuw gevonden hoop op een liefdesleven van lange duur kan zijn?
Fúsi is een tragische antiheld, maar wel een met een warm hart. Als je hem iets kwalijk kunt nemen, is het dat hij niet genoeg voor zijn eigen wil opkomt. Hij is een slachtoffer van zijn eigen naïeve goedzakkerigheid. Maar dat maakt ook dat je hem de hele film lang blijft aanmoedigen. Zelfs wanneer je aanvoelt dat hij er weer intuint, dat zijn beslissingen geen goede gevolgen kunnen hebben, snap je zijn beweegredenen. En je hoopt dat je cynisme het niet wint.
Virgin Mountain markeert de terugkeer van Dagur Kári (Nói Albinói) naar de filmindustrie in zijn eigen land. Na uitstapjes naar Denemarken en de V.S. heeft hij weer een verhaal geschreven en geregisseerd over een tragische IJslander. De zwartgerande comedy tuurt een paar keer duidelijk om de hoek, en de film is zeker lichtvoetig om naar te kijken. Toch voelt het geheel een stuk serieuzer aan dan je alleen op basis van de poster en trailer zou verwachten.
Eerder is Virgin Mountain al vergeleken met The 40 Year Old Virgin en Aanmodderfakker. Dat is geen slecht rijtje. Thema’s komen inderdaad overeen. Vooral Fúsi’s aanvankelijke weigering om meer van zijn leven te maken, in plaats van altijd maar dezelfde paden plattreden, is zeker een overeenkomst. Maar heel veel verder kom je niet in de vergelijking. Virgin Mountain heeft een veel realistischer karakter en is vooral minder plotgedreven.
Als geheel maakt deze IJslandse productie ook een wat minder krachtige indruk, zeker naar het einde toe. Het zijn vooral de scherpe twisten van het lot die op Fúsi’s pad worden geworpen die de film een eigenheid geven. Net iets anders dan andere arthouse-tragikomedie. Dezelfde regels, frisse uitwerking.
