Aan Danny Boyle de eer om dit jaar de openingsfilm van Imagine filmfestival te leveren. Een lekkere mindfuck van de regisseur waar ik al sinds de jaren ’90 een zwak voor heb.
Danny Boyle zal bij de meeste mensen bekend zijn dankzij de verfilming van Irvine Welsh’s Trainspotting of het met Oscars overladen Slumdog Millionaire. Boyle shuwt de donkere randjes van de maatschappij niet en liet met Shallow Grave en 28 Days Later al zien dat hij ook wel van een macaber potje rariteiten is.
Trance draait om veilingmeester Simon (James McAvoy) die, in een wanhopige poging om zijn gokschulden te saneren, met beroepscrimineel Franck (Vincent Cassel) in zee gaat. Simon moet een schilderij voor Franck jatten en de kunstroof loopt al snel uit de hand. Simon krijgt een fikse klap op zijn hoofd en wanneer Simon bij komt weet hij niet meer waar hij het kunstwerk gelaten heeft, Zelfs een creatieve manicure van Franck’s handlangers wil niet baten. In een poging om Simon’s geheugen op gang te brengen stuurt Franck hem naar hypnotherapeut Elizabeth (Rosario Dawson) die probeert om het verloren stukje weer terug te halen. Volgens Elizabeth zijn dingen die we ‘vergeten’ simpelweg leugens die we onszelf vertellen, dus dat moet ze recht kunnen krijgen.
Een denkbeeldige klopjacht op de herinneringen van Simon gaat van start en Simon maakt een interessante ontwikkeling als karakter door. Met name aan het einde van de film neem ik mijn petje af voor James McAvoy die, de in eerste instantie wat sneue Simon, op een sterke manier neer weet te zetten. De muren tussen de herinneringen van Simon brokkelen af en al snel vormt zich een bizarre driehoeksverhouding tussen Simon, Franck en Elizabeth. Tot de laatste 20 minuten van de film laat Boyle de kijker in het duister tasten wat betreft Simon en zijn ‘vergeetachtigheid’. Zoals we gewend zijn van Boyle eindigt hij de film met een kleine cliffhanger. Je vraagt je toch af wat er nou gebeurd is en hoe het verder zal lopen. De film leent wat concepten uit Inception, in de zin dat hij ook met dubbele lagen speelt waardoor je geboeid blijft kijken.
De muziek in Trance is van Rick Smith, die ook al met Boyle samenwerkte voor Trainspotting en Sunshine. Het resultaat is een opbouwend en opzwepend geheel waarbij muziek en beeld elkaar complementeren. Vanaf de eerste scene ondersteunt de bombastische dance het snelle camerawerk en de ietwat grauwe kleurstelling (met hier en daar een schreeuwend oranje accent) van de film. Een mooi voorbeeld van hoe een soundtrack een film aan kan vullen zonder de boel te overschreeuwen.
Of Trance een aanrader is? Ja, als je mindfucks kunt waarderen en ook van de vorige Danny Boyle films genoot dan is Trance er zeker een om te bezoeken. Zaterdag 13 april draait Trance wederom in Eye tijdens het Imagine festival.
Petra Sielias (twittert ook) doet de hele week verslag van het AFFF: Imagine Filmfestival.
