Je kunt boeken publiceren en artikelen blijven schrijven, zolang je van de ‘verkeerde’ ideologie of partij bent, doen mainstream media er alles aan om die intellectuele arbeid zo veel mogelijk te negeren. Tegelijkertijd maken ze van een mug een olifant als ze menen een stok(je) te hebben gevonden om de hond mee te slaan. Het feit dat ik ooit tijdens een verhitte Facebookdiscussie het woord ‘tuig’ heb gebruikt over een aantal weerzinwekkende wandelende islamitische gevangenissen, ook wel boerka’s genoemd, alsook het feit dat ik recent een aantal gefrustreerde tweets wisselde met de NMBS (de Belgische NS), is voor mainstream media kennelijk véél belangrijker dan hetgeen ik heb gepubliceerd. Het zegt veel over het niveau van de media, maar vooral over hun drang om iemand die ideologisch niet in hun kraam past te proberen zo negatief mogelijk af te schilderen. Dat heet: ‘framing‘.
Leugens
Niet zelden wordt bij die sinistere opzet de waarheid geweld aangedaan. In zijn artikel in De Standaard naar aanleiding van de publicatie van het boek Waarover men niet spreekt van mijn vader Wim van Rooy, suggereerde redacteur Marc Reynebeau dat ik al filmend vrouwen in boerka heb uitgescholden. Reynebeau schrijft:
“Ooit werkte hij in Nederland voor de PVV van Geert Wilders, maar die maakte daar een eind aan nadat zoon Sam vrouwen in boerka in een winkelcentrum achternaliep om hen als ‘tuig’ uit te schelden, en het filmpje daarover postte op Facebook.”
Reynebeau is niet de eerste journalist die verkeerdelijk suggereert dat ik ‘vrouwen in boerka’ heb lastiggevallen of uitgescholden. Ik stuurde een recht van antwoord dat een kleine 1000 lettertekens telt. Dat werd door De Standaard zonder overleg omgevormd tot één luttele zin voor de rubriek Correcties & aanvullingen, wat niet volgens de journalistieke regels is.
Activisme in plaats van journalistiek
Ook journalisten Peter Casteels en Walter Pauli vonden het in hun recente interviews voor Knack met respectievelijk mijn vader en Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken nodig hen te wijzen op louter een aantal woorden die ik tijdens een discussie op sociale media heb uitgesproken. Mainstream-journalisten verwijzen graag eenzijdig naar mij als iemand die ooit op internet een aantal boerka’s heeft gekwalificeerd als ‘tuig’, alsof ik nooit onderbouwde islamkritiek heb gepubliceerd. Dat is geen journalistiek, maar activisme. Dit opiniestuk, bedoeld om de nodige context en duiding te verschaffen, werd naar De Standaard gestuurd, maar daar had men niet eens het fatsoen om te antwoorden.
Daarom, bij dezen:
Meer dan vier jaar geleden heb ik, flink verontwaardigd, drie wezens gehuld in boerka een 40-tal seconden lang gefilmd en de clip op Facebook geplaatst. Ik heb hen echter nooit, zoals steevast door media werd en wordt gesuggereerd, lastiggevallen of ter plekke uitgescholden. De videoclip, nog steeds online te vinden, bewijst dat. Overigens staat het internet vol met Youtube-clips van bezorgde burgers in Europa die symptomen van de islamisering van hun samenleving filmden.
Achteraf ontstond naar aanleiding van het filmpje een verhitte discussie op Facebook, waarbij iemand zich drukker maakte om het feit dat ik die boerka’s had gefilmd dan om de boerka zelf. Een klassiek geval van schieten op de pianist. In een online reactie heb ik de boerka’s als tuig bestempeld, wat – toegegeven – kort door de bocht was omdat ik niet kon weten of de betrokken personen helemaal zélf voor de boerka hadden gekozen. Hoewel “al het beschikbare empirisch onderzoek erop wijst dat het wel degelijk vaak om een vrije keuze gaat” (Eva Brems in: Ik, in het kamp van de nazi’s?, De Morgen, 4 mei 2011).
Het al dan niet vrijwillige en ostentatieve karakter is van belang omdat de boerka de uitdrukking is van een islamitisch staatkundig streven, de sharia, die haaks staat op de westerse rechtsstaat en die de vrijheid van onder meer vrouwen aan banden legt. Fadéla Amara, Française van Algerijnse afkomst, staatssecretaris en oprichter en voorzitter van de organisatie Ni Putes Ni Soumises, stelt dat er geen onderscheid is tussen de hoofddoek en de boerka (of nikab). Amara: “Het zijn allebei symbolen van onderdrukking van de vrouw. Het enige verschil is een aantal centimeters textiel.”
Wie de Hadith leest, de gezaghebbende islamitische teksten inzake het leven van de islamitische profeet Mohammed, wiens voorbeeld is na te volgen door elke goede mohammedaan, kan dat alleen maar beamen.
De profetische tradities vertellen dat vrouwen in Medina steeds werden lastiggevallen door hitsige mannen. De islamitische profeet Mohammed besloot toen dat moslimvrouwen zich moesten sluieren om aan mannen kenbaar te maken dat ze niet beschikbaar zijn. Dat impliceert dat niet-gesluierde vrouwen wél mogen worden lastiggevallen. Mohammed koos er voor om deze mannen niet te wijzen op hun laakbare gedrag, integendeel. Aldus symboliseert de islamitische sluier, geheel of gedeeltelijk bedekkend, seksuele onrijpheid en onverantwoordelijkheid van mannen. De islamitische sluier beschermt hun gevoel van superioriteit en verhindert dat ze volwassen worden en leren zichzelf te beheersen.
Volgens de islam moeten vrouwen zichzelf bedekken om te voorkomen dat mannen opgewonden raken en wellicht zo hun toegang tot het paradijs verliezen. Volgens de islam is de vrouw immers de belangrijkste bron van ‘fitna‘ (beproeving, verleiding): er zitten 99 duivels op haar schouders die het allemaal op de arme moslimman hebben gemunt. Dat in de islamitische cultuur verkrachte vrouwen doorgaans als dader in plaats van als slachtoffer worden gezien, is daarvan het zieke gevolg.
Dat menig gesluierde moslima in Europa niet op de hoogte is van die perverse symboliek van de hoofddoek of er wérkelijk helemaal zelf voor kiest, is van geen betekenis voor het resultaat: islamisering van de samenleving en bedreigingen of sociale druk voor wie ervoor zou willen kiezen geen enkele vorm van islamitische lichaamsbedekking te dragen. Vraag dat maar aan ervaringsdeskundigen in het veld, zoals de directrice van het Atheneum van Antwerpen, Karin Heremans, die na vele jaren geworstel en gevaar voor eigen leven, uiteindelijk niet anders kon dan een hoofddoekenverbod uitvaardigen. Voorts laat een recent onderzoek zien dat de hoofddoek ‘de beste voorspeller is van moslimfundamentalisme’.
Moslima’s in onze contreien die er helemaal zélf voor kiezen zich in meerdere of mindere mate te bedekken, steken in feite hun middelvinger op naar de vele miljoenen onderdrukte zusters in de islamitische wereld, die hun leven zouden geven om zonder islamitische sluier door het leven te kunnen gaan. Vrijwillig gesluierde vrouwen maken nogal ostentatief duidelijk dat ze een hekel hebben aan de vrijheid in de westerse samenleving. Zoals de Franse filosofe Elisabeth Badinter in juli 2009 in Le Nouvel Observateur betoogde: “Eigenlijk misbruikt u democratische vrijheden door ze in stelling te brengen tegen de democratie. Of u het nu uit ondermijning doet, uit provocatie of uit onwetendheid, het echte schandaal is de klap die u uitdeelt aan al uw onderdrukte zusters die de dood riskeren om eindelijk van de vrijheden te kunnen genieten die u zo veracht.”
In die context is het verre van onschuldig dat het op vrouwen gerichte Vlaamse weekblad Flair voor het eerst een moslima met hoofddoek op de cover heeft geplaatst. Het gaat om de 22-jarige Antwerpse studente Sarah Dimani, een rijzende ster op Instagram. Dimani benadrukt dat de hoofddoek haar niet werd opgelegd door haar familie en noemt het “een mijlpaal voor de moslima’s in Vlaanderen”.
Welk vlees we met haar in de kuip hebben, wordt duidelijk in een reactie waarin ze stelt: “Dit is toch wel een lichtpuntje in deze duistere dagen. De terreurdreiging is niet goed voor ons moslims. We werden al een beetje behandeld als tweederangsburgers en dat wordt er nu nog harder ingewreven. Dat is een spijtige zaak. Ik hoop dat er nog andere positieve dingen gebeuren, zodat de terreur een beetje meer naar de achtergrond verdwijnt.”
Iets meer dan 10 dagen na de levensverwoestende jihad-terreur in Parijs vindt mevrouw haar hoofddoek op de cover ‘een lichtpunt’ en schaamt ze zich er niet voor om middels een schandelijke leugen – ‘tweederangsburgers’ – in de typisch islamitische slachtofferrol te kruipen. Tweederangsburgers? Hoezo? Vandaag wordt bekend dat een jihadi in de gevangenis te Antwerpen zijn studies mag voortzetten. Dimani zou beter haar verantwoordelijkheid nemen en haar bekendheid aanwenden om die afschuwelijke Koran, de bron van het islamitische kwaad, fundamenteel aan te passen, zoals ik hier heb betoogd.
Ook hoofdredacteur van Flair Frederik De Swaef doet desgevraagd een bizarre uitspraak: “Terroristen moeten niet bepalen wie op ons blad staat.”
Alsof hij de moed heeft gehad om een Mohammedcartoon op de cover te plaatsen. Of anticipeert de Flair-hoofdredacteur op de toekomst en bedoelt hij dat jihadisten op termijn de nu wél nog zichtbare blote handen en onderarmen van Dimani als haram zullen bestempelen? Want zo werkt islamisering.
De geschiedenis toont aan dat de mate van islamisering rechtstreeks is af te leiden uit de mate waarin moslima’s hun lichaam (moeten) bedekken. Hoe meer islam, hoe meer bedekkende textiel, hoe slechter het lot van vrouwen. Zie de geschiedenis van landen als Egypte, Turkije en Iran. Allicht weten de verwende aan het stockholmsyndroom lijdende moslimmeisjes in het Westen het niet, maar in 1923 schreef Hoda Shaarawi geschiedenis toen ze in Egypte, als symbool voor de bevrijding van de vrouw, voor de ogen van de media haar hoofddoek afgooide. Vanuit gezaghebbende kringen binnen de islamwereld klinkt dat elke hoofddoek een vlag geplant is in het hart van het Westen. Mijn eigen Perzische vriendin, helaas ervaringsdeskundige, gruwelt wanneer ze hier wordt geconfronteerd met gesluierde vrouwen en begrijpt niet waarom wij zo toegeeflijk zijn voor dat soort islamitische onderdrukkings- en bezettingssymboliek.
Waar vrouwen door de islamitische wet of socioculturele druk worden gedwongen zich te bedekken, zijn hoofddoek (én ‘boerkini’) te vergelijken met de Jodenster tijdens de Duitse bezetting: zoals de Jodenster de Jood de-individualiseerde, de Jood als ‘onrein wezen’ bestempelde en aangaf dat de ariër superieur is, zo doet islamitische lichaamsbedekking hetzelfde met de moslimvrouw ten opzichte van de moslimman.
Tegenover de niet-moslim en de niet-islamitische samenleving of cultuur, is de islamitische sluier te vergelijken met wat de swastika was tijdens de Duitse bezetting: een ostentatief symbool van instemming met een totalitair systeem.
