Er is iets unieks gebeurd in de Tweede Kamer: de vaderlandse volksvertegenwoordiging oordeelt dat Nederland een belastingparadijs is en dat Nederland géén belastingparadijs is. Een prestatie van formaat, die de wet van de uitgesloten derde (iets is A of iets is niet-A, maar iets kan niet én A én niet-A zijn) volledig teniet doet. Ja, papier is geduldig en moties zijn min of meer toevallig op een hoop gegooide letters, maar dit riekt naar schizofrenie.
Wie het nog niet wist, had zijn tentje aan de rand van de kosmos opgeslagen: alleen sukkels betalen belasting. Als je maar rijk en slim genoeg bent, dan lach je iedereen uit en vind je altijd wel een route waarlangs het voordeliger kan. Bijvoorbeeld via The Netherlands. Velen weten dat te waarderen, van de Rolling Stones tot Starbucks.
Want hoewel er al eerder met ruime Kamermeerderheid een motie van de PVV is aangenomen dat Nederland géén belastingparadijs genoemd mag worden, kreeg Jesse Klaver (GroenLinks) gisteren de handjes op elkaar met een wel heel andere motie, namelijk dat het een slecht idee is dat Nederland een “belastingparadijs” is en te weinig belasting heft op bedrijven die hier niets doen, maar alleen maar hun geld langs sluizen.
De echte taalkunstenaars betonen zich de PvdA’ers, die beide moties steunden, hoewel de sociaaldemocraten het excuus hebben dat Klaver zo slim was om aanhalingstekens te gebruiken rond het woord belastingparadijs en dus strikt gezien niet in overtreding was. (De vrijwel identieke motie van de SP’ers Bashir en Merkies zónder aanhalingstekens kreeg geen goedkeuring van de PvdA. Tja, voor je weet word je afgevoerd.)
Toch wil ik Diederik Samsom prijzen, omdat er dankzij zijn woorden uit College Tour die één-op-één in de motie terugkeerden, toch iets lijkt te bewegen.
Alhoewel. Er is gisteren nóg een motie aangenomen van de PVV, die de schizofrenie nog een tikkeltje versterkt, namelijk dat de regering bij de internationale aanpak van onwenselijke (!) belastingontwijking uit moet gaan van onze eigen “fiscale infrastructuur”.
De argumentatie van deze motie is dat de concurrentie om multinationals binnen te halen moordend is, en dat Nederland noch – zoals de echte boeven – een nulprocents-tarief, noch een bankgeheim kent, maar de strijd aangaat met faire middelen, namelijk belastingverdragen met andere landen, onze “rulingpraktijk”, onze deelnemingsvrijstelling en een betrouwbare Belastingdienst.
Dus als een firma als Starbucks op ieder afzonderlijk kopje cappuccino, waar ook ter wereld gebrouwen en verkocht, de intellectuele eigendomsrechten apart verrekent omdat ze speciaal voor die rechten een belastingafspraak hebben met de Nederlandse fiscus, is dat een schitterend voorbeeld van onze geweldige ruling-praktijk.
Oké, vergeten we dat die topmeneer van Starbucks in het Britse parlement niets over het afgesproken tarief mocht zeggen, omdat de Hollanders hem uitdrukkelijk om discretie hadden verzocht (vast niet omdat het zo hoog was). Ook vergeten we even dat mede dankzij die fraaie ruling Starbucks verlies draait in Engeland, zodat het daar geen winstbelasting hoeft te betalen. Details. Nee, zouden meer landen moeten doen!
Diezelfde Weekers zou het intussen heel wat blauwe enveloppen waard zijn als hij de zogeheten offshore-bestanden in handen zou krijgen, die schat aan informatie over superrijken – inclusief landgenoten – die de fiscus ontlopen via tropische belastingparadijzen (en potverdorie, hoor je hem denken, niet via ons…).
Volgens de PVV zouden die offshore bestanden zelfs bewijzen dat wij geen belastingparadijs zijn, want anders hoefden de superrijken toch niet helemaal naar de Bahama’s vliegen voor hun kortingsbonnetjes. Je weet nou niet of nationalisme dom maakt of dat het proces andersom verloopt. Wat vast staat, is dat het besmettelijk is.
Peter Wierenga is columnist en journalist voor De Nieuwe Pers<
