“Nee, ze hebben hier geen patat!” zeiden mijn vrienden op 19 juli 1980 in pizzeria Centrale (Via Dante 21) te Peschiera del Garda. En dus moest ik noodgedwongen aan de pizza. Omdat ik het bonnetje nog heb weet ik dat het ding, een eenvoudige margherita, 1500 lire kostte. Zelden smaakte een gerecht naar meer, want sinds die gedenkwaardige dag is pizza mijn absolute nummer 1, waar het eetwaren betreft.
Een bezoek aan Napels, bakermat van de moderne pizza (de Trojaanse held Aeneas vrat in 300 voor Christus al een oerpizza, maar dat was buiten mededinging) had dan ook veel weg van een bedevaartstocht. De prosciuttovraag: is een Napolitaanse pizza inderdaad beter dan eentje van elders op deze aarde (de aarde die, zoals u weet, rond is als een pizza)? Het antwoord: een volmondig SI!
D’Angeli
Ik merkte het al direct na aankomst (1), toen ik tegen het middernachtelijk uur bij D’Angeli (Via Pietro Colletta 20-22-24) een pizza zo groot als het bord voor de kop van Silvio Berlusconi wegtimmerde. Het gevaarte was belegd met goddelijke mozzarella di bufala en reeds na één hap was ik om. Maar dat kon ook komen door de loodzware, stroperige lambrusco die ik er bij dronk. Waardering: 9/10.
Nu Murzill’ Sapurito
Voor de tweede proeve van bekwaamheid (2) werd het personeel van Nu Murzill’ Sapurito (Vico Sergente Maggiore 47) aan het werk gezet. Tja, mensen… Hoe luidt het spreekwoord ook alweer? ‘Napels zien en dan sterven.’ Welnu, knabbelend aan de pizza de Laurentis waande uw proefpersoon zich in de hemel. Voor zeven euro kreeg ik er op een perfect gebakken karrenwiel, schrijft u even mee, voortreffelijke mozzarella, verse tomaten, truffelpasta en hele (grote) garnalen. Ik spoelde de godenspijs weg met een prettig gekoelde aglianico. Mijn waardering voor deze buitenaardse culinaire ervaring: 10/10.
Trianon
Pizzeria Trianon (Via Pietro Colletta 42-44-46) is een eetfabriek (3). U wordt er aan een tavolo met andere hongerigen gezet – en zelfs om 23.15 uur is dat nog nodig, want Napolitanen zijn niet van ‘zes uur, prak op tafel’ – wijst een lekkernij aan op de bon die reeds klaarligt, bestelt er een flesje lacryma Christi del Vesuvio bij dat u vervolgens in een plastic (!) bekertje moet gieten, kauwt, slikt en gluurt naar de prachtige meiden om u heen en staat een halfuurtje later alweer aan de overkant om een frisse neus te halen (preciezer: om het reukorgaan in een dot verser dan vers schepijs te douwen). Weinig persoonlijk, dat Trianon, maar het gebodene is nochtans van uitstekende kwaliteit. Waardering derhalve: 8/10.
