Van 2006 tot 2010 heb ik de hbo-opleiding Media, Informatie & Communicatie (valt tegenwoordig onder het domein Media, Creatie en Informatie) gevolgd aan de Hogeschool Van Amsterdam, maar ik heb nooit de moeite genomen een diploma te halen, en wel hierom. Op die opleiding zitten dus vooral meisjes van zeventien, achttien jaar, omdat ze op een forum lezen wat een leuke opleiding het wel is (90 procent van de scholieren op de opleiding is vrouw). Er was een topic in 2007/2008 dat tientallen pagina’s aan reacties had (kan het niet terugvinden, maar dit is een recent soortgelijk topic) met honderden enthousiaste meisjes (wie wil er nou niet bij #DWDD werken?). Op Fok.nl zijn inmiddels ook al acht topics verschenen over deze opleiding en ook op Viva.nl staan soortgelijke topics.
Toen ik begon aan de opleiding, waren er ongeveer 800 eerstejaars. Een paar jaar later waren dat er 1200 en het dreigden er steeds meer te worden, alleen al voor deze opleiding dus. In de tussentijd was de opleiding al verhuisd van de Amstel naar het Singelgrachtgebouw, vanwege te weinig ruimte. Maar ook daar was steevast te weinig ruimte: er waren amper studeerruimtes, het handjevol pc’s was altijd bezet, de printers waren continu overbezet. Ook flexwerken met een laptopje was lastig; er waren niet veel stopcontacten te vinden.
Numerus fixus
Ik heb een jaar in de deelraad van mijn opleiding gezeten om over het probleem na te denken met docenten. Daar werd ook gesproken over het topic waar de meisjes dolenthousiast waren over de opleiding. Als deelraad van zo’n opleiding sta je in principe tegenover de directie, die, zoals Geenstijl schrijft, studenten vooral ziet als handelswaar. De docenten in de deelraad wilden dolgraag een einde maken aan de grote toestroom van nieuwe scholieren – ze zaten met de handen in het haar – maar de directie was totaal niet te porren voor bijvoorbeeld een numerus fixus waarbij je dan de eis zou kunnen stellen dat de scholieren op z’n minst een voldoende hebben gehaald voor hun Nederlands.
Feit was dat 40 tot 50 procent van de eerstejaars na een jaar weer was vertrokken. Tegenwoordig is er wel een loting, zonder natuurlijk eisen te stellen aan de kwaliteiten van de instroom. Wat ik nog weet van mijn tijd was dat in principe iedereen die wilde schrijven en in het tweede jaar koos voor het profiel Redactie & Mediaproductie (of Nieuws & Media) nog slechter was in taal dan de meisjes die kozen voor de richting Reclame, Marketing en Communicatie. Ondertussen liepen er docenten met warrig haar rond met t-shirts met jaren ’60-teksten als “Sun, Sea, Socialism“. Een andere docent is nu baas van het Wetenschappelijk Instituut van de Partij voor de Dieren. Zo gaat dat dus aan de hbo in Amsterdam.
Uurtjes declareren
Over die deelraad valt ook nog wel wat te zeggen: het was lekker uurtjes extra declareren voor de docenten (zoveel gebeurde er niet tijdens de tweewekelijkse vergaderingen die ongeveer een uur of twee duurden) en voor de studenten was het goed bijverdienen: een tientje netto per uur (ook voor de uurtjes dat je documentatie leest). En dan waren er nog de diners en de drankjes. Op zo’n diner werd er met geld gesmeten, vooral voor dure wijnen. Ook werd er veel geld gespendeerd aan vergadertrainingen, daar was immers een potje voor en het moest op. Zo’n trainingsdagje was meer een dagje uit plus een goede lunch dan iets anders. Voor de teamspirit of zo. Tja, je kunt nog zo vechten tegen het grote geld op zo’n opleiding, maar als je een klein startersmaandsalaris krijgt toegestopt voor het meedenken tijdens de vergaderingen, ben je als jonge scholier snel tevreden.
Door het grote aantal studenten was het niveau behoorlijk laag: zonder in de boeken te duiken was het een piece of cake een voldoende te halen. Als scholier maakt het je niet zoveel uit, maar als je op de arbeidsmarkt terecht komt, merk je pas goed hoe vervelend dat is. Op iedere vacature komen dik 100 reacties binnen. Oftewel, de markt is enorm verzadigd en er is zeker voor vijf tot tien jaar totaal geen behoefte aan nieuwe scholieren, behalve dan om de bezuinigende redacties vol te plempen met goedkope stagiairs.
Misschien dat het nu allemaal wat is verbeterd hoor, maar eerlijk gezegd geloof ik daar geen snars van.
Frank Verhoef werkte onder andere als journalist voor HP/DeTijd en Wakker Nederland.
