Als rechtgeaard en levenslang chronisch depressiepatiënt zou ik nu van alles kunnen vinden over die gesubsidieerde NPO-kitsch van Sunny Bergman waarin een ernstige chronische ziekte, zoals gebruikelijk, wordt vernederd tot een soort moeilijk maar maakbaar dingetje tussen de oren, iets wat je krijgt van te veel stress, uiteraard veroorzaakt door de neo-liberale samenleving, maar waarvoor al die lekker gekke exotische cultuurtjes (waar je alleen naar toe kunt vliegen in de businessclass), met al die dappere lieve mensjes met donkere huidskleur, zoveel mooie en nuttige alternatieve oplossingen hebben te bieden terwijl ze dapper in hun kracht blijven staan.
Zou ik kunnen vinden. Ga ik echter niet vinden.
Ik kijk namelijk al meer dan een jaar vrijwel niets meer van de NPO.
En ik kan iedereen met een depressie aanraden hetzelfde te doen: niets werkt zo goed tegen depressies als stoppen met NPO-propaganda kijken. Niets. Er gaat echt een nieuwe, bevrijdende wereld voor je open. Alsof je hersens ineens in een kamer met zachte gewatteerde witte wanden zijn gesepareerd.
Tegen stoppen met NPO kijken kan werkelijk geen enkel antidepressivum op.
