Ja daar kan ik dus niet omheen, en met één videootje zijn we er ook niet. Absoluut de ontdekking van het jaar deze Southern Soulband uit Alabama. Zanger Paul Janeway is opgegroeid in de Pinksterkerk. Dat hoor je en zie je, het straalt van zijn hele verschijning af. Hij was hard op weg om predikant te worden, maar koos toch voor een carriere en ging accountancy studeren. In zijn vrije tijd werkte hij als baliemedewerker bij een bank.
Tot voor kort, want toen de band op SXSW werd uitgenodigd kreeg hij geen vrij van de bank. Hij nam ontslag en veroverde met zijn band de podia in Austin. Een geweldige band trouwens die weer dikke vriendjes zijn met staatgenoten The Alabama Shakes.
Paul Janeway verzamelt oude black gospelplaten en kleed zich op het podium net als zanger James Carr, in pak en met vlinderstrik. Wat een geweldige band, surely the next big thing voor 2013, je hoorde het hier het eerst :-) De E.P. kopen doe je hier.
Drie filmpjes, drie keer tranen van geluk biggelen.
En een geweldige akoestische uitvoering:
Tsja, hebben we daar deze week nog wat aan toe te voegen? Jawel hoor, daar gaat ie!
Wowie. Ghostface is terug, met een band nota bene! Dat heeft ie te danken aan de heetste producer van het moment Adrian Younge. De band, een soort louche nachtcluborkestje, is de laidback tegenhanger van de aardig opgefokte Ghostface. De plaat is uit inclusief een extra stoot aan instrumentals. Aanrader.
Oioioi, wat een prachtig verslavend stemgeluid heeft deze zanger. Indiefolk outfit Night Beds, met het beste nummer van hun overigens perfecte album Country Sleep. Grandioos.
Heerlijk, even met z’n drieën in grote emoties grossieren. The Lone Bellow doet het. Dus uithalen, inhouden, uitsmeren en schmieren. Dank U Heer, nogmaals voor al die muzikale opvoeding die plaatsvindt binnen de kerkmuren. Meer van dit, heren en dame!
Ga eens even goed luisteren naar dit hartbrekende liedje over vreemdgaan, ruziemaken en teveel drinken. En durf het daarna nog eens. Twang op zijn best. Twune dus.
In welke sprookjesjungle is dit opgenomen zeg. Laat je betoveren en wegvoeren. Nevermind de puberale teksten en de gebrokenzuchtmeisjesattitude, dit is bijna buitenaards bijzonder.
Zo Amerikaans als het maar kan. Prachtig, ijzersterk liedje van, overigens en alweer, een topalbum. Folky Americana met redelijk hoge en cleane stem. Justin heeft het epische nummer al aan zijn kont hangen, hou deze gast in de gaten!
https://www.youtube.com/watch?v=1UaKHW2so2c
In Zweden kunnen ze pop maken en The Embassy is na velen jaren terug met een album met 9 instant popklassiekers. Perfecte timing met het mooie weer en de zomer op komst. Heel fris nummer, heel fris album!
Producertje maakt debuutplaat en neemt elementen uit dubstep, trap, footwork en mixt ze samen met good old soul tot een stap verder in de electrosoul die overal op de wereld opnieuw wordt uitgevonden, volume op 11!
Sombermannen doen denken aan vele voorgangers maar zijn intens en serieus genoeg om op eigen benen te staan. Indie met grandeur.
Wat krijg je als je een paar artistieke Noren een tijdje in een cabin in the woods opsluit, met apparatuur, instrumenten en camera’s. Nou ja, dit dus. Intrigerend op zijn minst!
He, ja, al van vorig jaar, maar daar gaat het bij de Tuneparade niet om, het gaat om de tunes. En dat is deze zeker, helemaal om die muzikale surprise op het eind. Deze kan op de repeat.
Echt, wie deze clip heeft bedacht moet 15 zijn geweest. Doet er ook niet toe, dit is verder compleet niet vernieuwende maar wel heerlijke bleus, rechtstreeks voor je kanis, door een paar jonge honden die niet het wiel opnieuw uitvinden maar wel bun ziel uitstorten.
