Omdat uw columnist als belastingbetaler ongevraagd medeaandeelhouder is geworden van de ABN AMRO Bank, zette hij vrijdag jongstleden koers naar het nabijgelegen Amsterdam Zuidoost, waar aan de Foppingadreef het Dialogues House is gevestigd. Dat is een tamelijk hip ingerichte ruimte in het verder afgrijselijke gebouw van de organisatie die zich ooit trots De Bank pleegde te noemen.
Er vond daar namelijk een debat plaats tussen jonge bankiers en politici over, kort gezegd, het vertrouwen in de financiële sector. Bovendien zat er een panel bij met illustere leden als Jan de Wit (Kamerlid voor de SP en voorzitter van de commissie over de bankencrisis), Lex Hoogduin (de hoogleraar die dermate lang bij DNB had zitten slapen dat het minister van Financiën Jan-Kees de Jager geen goed plan leek om hem er president van te maken) en last but certainly not least Caroline Princen, ihres Zeichens lid van de Raad van Bestuur van ABN AMRO.
Er werd gediscussieerd aan de hand van drie stellingen, te weten: a) over vijf jaar zal het vertrouwen in de banken weer volledig zijn hersteld; b) de ergste klap in de financiële crisis moet nog komen c) bankiers en politici moeten samenwerken in de toekomst.
Er waren zo’n honderd aanwezigen, voornamelijk vertegenwoordigers van de jeunesse dorée van Nederland, die bij elk van de drie onderwerpen met gelijkgestemden in een vak werden geplaatst. Uw columnist bevond zich drie keer in hetzelfde vak als de eveneens aanwezige Jojanneke van der Veen, de voorzitter van Dwars, de jongerenorganisatie die aan GroenLinks is gelieerd.
“Bien etonnés de se trouver ensemble”, zullen degenen onder u denken die de Franse taal machtig zijn en voor diegenen die dat niet zijn vertaal ik het even: “Verbaasd om in hetzelfde kamp te zitten”.
Mij verbaasde dat overigens een stuk minder dan haar. Al was ik zo’n 15 jaar werkzaam in de financiële sector, een kritische blik houd je als “compliance officer” sowieso.
Ook Jan de Wit zei heel verstandige dingen. Vaker in ieder geval dan Lex Hoogduin, die de hebzucht van cultuur niet als één van de oorzaken van de crisis wenste te zien.
Een cultuuromslag vond hij desalniettemin nodig, al vraag ik me dan af waarom. Aan het herstel van het vertrouwen wordt overigens bij De Bank volgens mevrouw Princen al vijf jaar lang iedere dag keihard gewerkt. Toen ondergetekende tegenwierp dat er weinig zal veranderen zolang men mensen aanneemt die heel goed weten hoe je geld verdient, maar verder vaak ieder moreel besef van goed en kwaad lijken te ontberen, keek ze tamelijk verontwaardigd.
In het Financieel Dagblad had laatst namelijk wél een groot artikel gestaan over hoe bij ABN AMRO frauderende medewerkers zonder pardon op de keien worden geknikkerd. Toen ik vervolgens opmerkte, dat niet de evidente fraudeurs het probleem zijn dat het vertrouwen in de sector naar beneden het vriespunt heeft doen dalen, maar veeleer de ooit bewierookte topmanagers zoals Rijkman Groenink en Votron, die lachend een bank de afgrond in managen en vervolgens met een gouden handdruk vertrekken, bleef een weerwoord vanaf het podium uit.
Het meest verbijsterend was de uitsmijter die Caroline Princen voor de deelnemers in petto had. Ze was hoogst verbaasd en zelfs lichtelijk geïrriteerd over de golf van wantrouwen die de banken en verzekeraars vanuit de zaal bijna voelbaar tegemoet spoelde. Dat was toch werkelijk heel vreemd en onverdiend.
Want laten we eerlijk wezen, zo sprak ze in alle ernst tot de aanwezigen, de geachte jongens en meisjes waren toch werkelijk veel te jong om zelf serieus slechte ervaringen met banken en verzekeraars te hebben gemaakt, zoals daar zijn het afsluiten van een veel te hoge beleggingshypotheek met desastreus slechte performance op de aandelen of een woekerpolis.
Daarmee gaf de enige vrouw in de raad van bestuur van ABN AMRO er blijk van één van de belangrijkste levenslessen zelf niet te hebben geleerd: het handigste is om te leren van andermans fouten.
