Dat autoriteiten het moeilijk vinden om social media een plaats te geven in het bonte palet van communicatiemiddelen en om het gebruik ervan inclusief eventuele risico’s op de juiste manier te duiden, wisten we al sinds het feestje in Haren en de muilkorfactie van de KNVB richting één van zijn circa 8000 scheidsrechters. Ook het college van burgemeester en wethouders van Hellevoetsluis wilde niet achterblijven bij de talloze gevallen waarbij overheden of particuliere instanties tamelijk onbeholpen en overtrokken reageren op wat nuchter beschouwd nog niet eens een storm in een glas water mag heten.
Op 19 april 2013 besloot het Andrei Vreeling te ontslaan uit zijn functie van lid van de Jongerenraad van de gemeente Hellevoetsluis. Directe aanleiding waren een twitterbericht van een maand daarvoor en een uitspraak circa twee weken later op de radio die burgemeester en wethouders als respectloos beschouwden.
In het twitterbericht grapte hij over een schilderij op het gemeentehuis met drie ezels erop dat de afbeelding het college moest voorstellen. Dat leverde hem een uitnodiging op van wethouder Jorienna de Jongh, die hem daarover op het matje wilde roepen. Vreeling weigerde beleefd. Wat privépersonen op Twitter mogen schrijven vindt zijn grenzen slechts in de wet en nergens anders. Politiek en bestuurswerk in het publieke domein staan hier nooit helemaal los van, zegt men dan echter.
Dat is inderdaad de bittere realiteit. Maar zo zou het natuurlijk niet moeten zijn. En opvallend is, dat het altijd de leden van het establishment zijn die ermee weg komen als ze fouten maken, terwijl de Querdenker en de kritische geesten de hoofdprijs dienen te betalen. Bill Clinton die zich laat afzuigen in de Oval Office? Besmuikt gelach was zijn deel, maar verder geen consequenties.
Guusje ter Horst die met een slok teveel op achter het stuur kruipt, wordt gepakt door de politie en dat vervolgens in de doofpot probeert te stoppen? Geen probleem. John Leerdam die als kamerlid gewoon keihard staat te raaskallen als hij wordt gevraagd naar zijn standpunt over de in coma liggende politicus Sharon en de wereldberoemde terrorist Jablabla? Diederik Samsom vond dat enkel John Leerdam moest beslissen of dat reden moest zijn om terug te treden.
De overheid vond het niet langer nodig om de strafbaarstelling van godslastering te handhaven. Dat dat soms kan uitmonden in verregaande respectloosheid, in het kwetsen en het beledigen van de gevoelens van religieuze mensen: dat is de prijs die we moeten betalen voor de vrijheid van meningsuiting en de open, tolerante samenleving.
Maar o wee als de hoge dames en heren van de overheid zelf eens het slachtoffer worden van milde spot, satire en kritiek. Dan opeens draaien de ambtelijke molens met de snelheid van een windhond en wordt de jongeman die het waagt om buiten de gebaande paden te treden in allerijl weggejorist.
Ik kreeg bij de gemeente Hellevoetsluis toch al nooit bijzonder warme gevoelens. Mijn behoefte om er ooit een stap binnen de gemeentegrenzen te zetten is inmiddels tot het nulpunt gedaald.
