Beatrix kromp ineen. Ze zag zichzelf niet graag op tv. Wie is die oude vrouw, dacht ze. De bloemen waren wel goed, dit jaar. En dat grijze kleed op de tafel maakte het beeld rustig. Maar het doorkijkje naar buiten – met de kerstboom op de achtergrond – was een vergissing. De sneeuw was nu bijna gesmolten, dus iedereen kon zien dat haar kerstboodschap een paar dagen daarvoor was opgenomen. Ze hield liever de illusie in stand dat de mensen live bij haar in de kamer zaten.
Haar lippen bewogen mee op de zinnen die ze zo goed had ingestudeerd. Ze had gevochten voor die woorden – en gewonnen.
Haast een constitutionele crisis veroorzaakt omdat Balkenende vond dat ze tekeer ging tegen de nieuwe tijd. Maar ze had voet bij stuk gehouden. En waarom? Straks vielen de pvv en al die andere klagers weer over haar heen. Was het dan de moeite waard geweest?
Ze haalde diep adem toen de camera uitzoomde via de oprijlaan en de muziek begon. Alexander knipte de tv uit en draaide zich naar haar om.
‘Weet je wat ik nu zo jammer vind?’ zei hij.
Ze haalde onzeker haar schouders op.
‘Dat je niet stelliger kunt zijn. Het is weer zo’n braaf, stichtelijk verhaal.’
Beatrix gooide haar hoofd in haar nek en schaterde. Ze sloeg zelfs met haar hand op de bank. Als het niet zo treurig was, had ze er misschien wel echt om kunnen lachen.
In 50 Shades of Orange publiceert schrijver Mariëtta Nollen tot aan de kroning iedere dag een fragment uit haar roman Ik, Beatrix. Zo maar wat scènes uit het leven van onze koningin, die zo maar echt gebeurd kunnen zijn. Het ebook is hier te bestellen. Mariëtta publiceert ook op De Nieuwe Pers en twittert.
