‘Papa was ook lastig,’ zei Friso. ‘A pain in the neck.’
Beatrix hief haar handen. ‘Nee! Dit gaan we niet doen. Niet zo. We gaan niet een paar jaar na zijn dood met hem afrekenen. Dat is niet eerlijk, jongens. Hij stond altijd voor jullie klaar -‘
‘Ik vond hem soms een lul,’ riep Alexander.
Beatrix greep de armleuningen van haar stoel vast om op te staan. Om weg te lopen. Te vluchten.
‘Ik ook,’ zei Friso haast triomfantelijk.
‘Jezus,’ zei Constantijn. ‘Jullie zijn zo onvolwassen.’
Hij trok zijn hand los uit die van Laurentien. Het leek of hij wilde uithalen naar Alexander. Alexander dacht hetzelfde en kromp wat ineen. Maar Constantijn kneep alleen zijn hand tot een vuist.
‘Ik vond mijn vader een lul als ik zag hoe zenuwachtig en ongelukkig mammie van hem werd.’ Friso zei het rustig. Hij wipte zijn stoel naar achteren en keek eerst zijn broers en toen haar aan. De stilte die volgde was nog erger dan hun woorden. Ze bracht haar hand naar haar mond. Een snik perste zich naar buiten als een windvlaag. Ze trok haar schouders op en duwde haar beide handen tegen haar gezicht. Ze deed alles wat in haar vermogen lag om dit te stoppen.
‘Hebben jullie nu je zin?’ hoorde ze Constantijn zeggen.
In 50 Shades of Orange publiceert schrijver Mariëtta Nollen tot aan de kroning iedere dag een fragment uit haar roman Ik, Beatrix. Zo maar wat scènes uit het leven van onze koningin, die zo maar echt gebeurd kunnen zijn. Het ebook is hier te bestellen. Mariëtta publiceert ook op De Nieuwe Pers en twittert.
